در دوران اموى ها و عباسى ها کافى بود به کسى گفته شود این شیعى و پیرو اهل بیت(ع) است، که فوراً محکوم به مرگ شود و به بدترین وجهى به دست دشمنان اهل بیت(ع) به قتل رسد. بنابراین، چاره اى جز عمل به تقیه نداشتند و به همین دلیل مشهور به تقیه شدند.