در سوره هود آیه 6 مى خوانیم: «و ما من دابّة فى الارض الاّ على الله رزقها» (هیچ جنبنده اى در زمین نیست مگر اینکه روزى آن بر خداست)
با توجه به آیه شریفه این سؤال مطرح مى شود که چرا در دنیاى کنونى و در طول تاریخ گروهى از گرسنگى مرده و مى میرند؟ آیا روزى آنها تأمین نشده است؟
در پاسخ این سئوال باید به این نکات توجه کرد:
اولاً: تأمین و تضمین روزى به این معنى نیست که آن را براى انسان عاقل با شعور فراهم ساخته، به در خانه اش بفرستند، یا لقمه کنند و در دهانش بگذارند، بلکه زمینه ها فراهم شده است، و تلاش و کوشش انسان شرط تحقق و به فعلیت رسیدن این زمینه ها است، حتى مریم(علیه السلام) در آن شرائط سخت وضع حمل در آن بیابان خاموش که خداوند روزیش را به صورت خرماى تازه (رطب) بر شاخسار نخلى که در آن بیابان بود ظاهر ساخت مأمور شد حرکتى کند و مخاطب به جمله «وهزّى الیْکِ بجذْعِ النّخْلةِ...» «تو اى مریم تکانى به این درخت نخل بده تا رطب تازه بر تو فرو ریزد» گردید.
ثانیاً: اگر انسانهائى در گذشته و حال، غصب حقوق دیگران کنند و روزیهاى آنها را به ظلم از آنها بگیرند دلیل بر عدم تأمین روزى از ناحیه خدا نیست، و به تعبیر دیگر: علاوه بر مسأله تلاش و کوشش، وجود عدالت اجتماعى نیز شرط تقسیم عادلانه روزیها است، و اگر گفته شود: خداوند چرا جلو ظلم ظالمین را نمى گیرد؟ مى گوئیم اساس زندگى بشر بر آزادى اراده است تا همگى آزمایش شوند نه اجبار و اکراه، وگرنه تکاملى صورت نخواهد گرفت (دقت کنید)
ثالثاً: منابع زیادى براى تغذیه انسانها در همین کره خاکى وجود دارد که باید باهوش و درایت آنها را کشف و به کار گرفت، و اگر انسان در این زمینه کوتاهى کند مقصر خود او است.
ما نباید فراموش کنیم مناطقى از آفریقا که مردمش از گرسنگى مى میرند بعضاً از غنى ترین مناطق جهان است، ولى عوامل ویرانگر که در بالا به آن اشاره شده آنها را به این روز سیاه انداخته اند.
