در سوره اعراف آیه 143 از زبان موسى مى خوانیم که عرض کرد: «ربّ ارنى انظر الیک» (پروردگارا خودت را به من نشان ده)، با توجه به این آیه، سؤالى که پیش مى آید این است، موسى (علیه السلام) که پیامبر بزرگ و اولوا العزم پروردگار بود و به خوبى مى دانست، خداوند نه جسم است و نه مکان دارد و نه قابل مشاهده ورؤیت است چگونه چنین درخواستى که حتى در شأن افراد عادى نیست از پروردگار کرد؟
گرچه مفسران پاسخ هاى مختلفى گفته اند، ولى روشن ترین جواب این است که موسى (علیه السلام) این تقاضا را از زبان قوم کرد، زیرا جمعى از جاهلان بنى اسرائیل اصرار داشتند که باید خدا را ببینند تا ایمان آورند (آیه 153 نساء گواه بر این مطلب است) و او از طرف خدا مأموریت پیدا کرد که این تقاضا را مطرح کند تا همگان پاسخ کافى بشنوند، در حدیثى که در کتاب عیون اخبار الرضا (علیه السلام) از امام على بن موسى الرضا (علیه السلام) نقل شده است نیز به این موضوع تصریح شده است.
از قرائن روشنى که این تفسیر را تأیید مى کند این است که در همین سوره آیه 155 مى خوانیم که موسى (علیه السلام) پس از این ماجرا عرض کرد: اتهلکنا بما فعل السفهاء منا: «آیا ما را به خاطر عملى که سفیهان ما انجام دادند، به هلاکت مى رسانى؟» از این جمله روشن مى شود که نه تنها موسى(علیه السلام) چنین تقاضائى را نداشت بلکه شاید هفتاد نفرى هم که با او به میعاد گاه رفته بودند چنین منطقى نداشتند، آنها تنها افراد دانشمند و نمایندگان بنى اسرائیل بودند، تا مشاهدات خود را براى توده جاهل و بیخبر که پیشنهاد مشاهده پروردگار را داشتند بیان کنند.
