در سوره بقره آیه 228 مى خوانیم «والمطلّقات یتربّصن بانفسهنّ ثلثة قروء» (زنان مطلقه باید به مدت سه مرتبه عادت ماهانه دیدن ]و پاک شدن[ انتظار بکشند ]عده نگهدارند[
در اینجا این سؤال مطرح مى شود که فلسفه این قانون اسلامى چیست؟
از آنجا که غالباً بهم خوردن خانواده ها ضربه هاى جبران ناپذیرى بر پیکر اجتماع وارد مى کند، اسلام مقرراتى وضع کرده که تا آخرین مرحله امکان، از گسستن پیوند خانواده جلوگیرى بعمل آید. از یک طرف طلاق را «منفورترین حلالها» شمرده، و از طرف دیگر با ارجاع اختلافات زناشوئى به دادگاه خانواده که به وسیله بستگان تشکیل مى شود و فراهم آوردن وسائل آشتى به وسیله نزدیکان طرفین، جلو این کار را گرفته است.
یکى از این مقررات که خود عامل تأخیر طلاق و متزلزل نمودن آن مى گردد نگاهداشتن «عده» است که مدت آن سه «قرء» تعیین شده است. یعنى سه مرتبه پاک شدن زن از خون حیض
«عده» یا وسیله اى براى صلح و بازگشت:
گاهى در اثر عوامل مختلف زمینه روحى به وضعى درمى آید که پدید آمدن یک اختلاف جزئى و نزاع کوچک، حس انتقام را آنچنان شعلهور مى سازد که فروغ عقل و وجدان را خاموش مى کند.
و غالباً تفرقه هاى خانوادگى در همین حالات رخ مى دهد اما بسیار مى شود که اندک مدتى که از این کشمکش گذشت، زن و مرد به خود آمده پشیمان مى شوند خصوصاً از این جهت که مى بینند با متلاشى شد کانون خانواده در مسیر ناراحتیهاى گوناگونى قرار خواهند گرفت.
اینجاست که آیه مورد بحث مى گوید: زنها باید مدتى عده نگاهدارند و صبر کنند تا این امواج زودگذر بگذرد و ابرهاى تیره نزاع و دشمنى از آسمان زندگى آنان پراکنده شوند.
مخصوصاً با دستورى که اسلام درباره خارج نشدن زن از خانه در طول مدت عده داده است، حس تفکر در او برانگیخته مى شود، و در بهبود روابط او با شوهر کاملا مؤثر است.
و لذا در آیه یک از سوره طلاق مى خوانیم که:
(لا تخرجوهن من بیوتهن... لاتدرى لعل الله یحدث بعد ذلک امراً)
«آنان را از منزلشان خارج نسازید... چه مى دانید شاید خدا گشایشى رساند و صلحى پیش آید».
غالباً بخاطر آوردن لحظات گرم و شیرین زندگى قبل از طلاق کافى است که مهر و صمیمیت از دست رفته را باز آورد و فروغ ضعیف گشته محبت را تقویت کند.
