در سوره بروج آیه 14 چنین آمده است: «و هو الغفور الودود» (و او آمرزنده دوستدار (بندگان) است) با توجه به آیه شریفه این سؤال مطرح مى شود که مفهوم دوست داشتن و محبت در مورد پروردگار به چه معناست؟
ناگفته پیدا است مفهوم محبت در خدا و انسانها متفاوت است، محبت در انسان یکنوع، توجّه قلبى و جاذبه روحى است، در حالى که خداوند نه قلب دارد و نه روح، بنابراین محبّت در مورد او به معنى انجام کارهائى است که مایه خیر و سعادت بندگان است، و نشانه لطف و عنایت او است.
محبّت هنگامى که در مورد خداوند به کار مى رود به معنى آثار خارجى آن است، و تنها در اینجا نیست که به سراغ چنین تفسیرى باید رفت، در بسیارى از اوصاف و افعال الهى، عین این مطلب وجود دارد، مثلاً مى گوئیم خداوند، گنهکاران را «غضب» مى کند، یعنى همچون یک شخص غضبناک با آنها رفتار مى نماید، وگرنه خشم و غضب که به معنى هیجان و برآشفتگى نفس آدمى است، در مورد خدا هرگز صادق نیست.(1)
1 ـ تفسیر پیام قرآن 4/319