اسلام در عین اینکه مردم جهان را به انتخاب این آئین که آخرین و بالاترین آئینها است دعوت مى کند آزادى عقیده را محترم مى شمارد و به همین دلیل به اقوامى که داراى کتاب آسمانى هستند فرصت کافى مى دهد که با مطالعه و تفکر، آئین اسلام را بپذیرند، و اگر نپذیرفتند، با آنها به طور «یک اقلیت هم پیمان» معامله مى کند و با شرایط خاصى که نه پیچیده است و نه مشکل، با آنها، همزیستى مسالمت آمیز خواهد داشت.
ولى شرک و بت پرستى نه دین است و نه آئین، و نه محترم شمرده مى شود، بلکه یک نوع خرافه و انحراف و حماقت، و در واقع یک نوع بیمارى فکرى و اخلاقى است که باید بهر قیمت ممکن شود آن را ریشه کن ساخت.
کلمه آزادى و احترام به فکر دیگران در مواردى بکار برده مى شود که فکر و عقیده لااقل یک ریشه صحیح داشته باشد، اما انحراف و خرافه و گمراهى و بیمارى چیزى نیست که محترم شمرده شود، و به همین دلیل اسلام دستور مى دهد که بت پرستى بهر قیمتى که شده است حتى به قیمت جنگ از جامعه بشریت ریشه کن گردد، بتخانه ها و آثار شوم بت پرستى اگر از طرق مسالمت آمیز ممکن نشد با زور ویران و منهدم گردند.
از آنچه گفته شد، پاسخ تبلیغات مسموم کلیسا روشن مى شود زیرا جمله اى صریح تر از جمله «لا اکراه فى الدین» که در متن قرآن آمده است در این زمینه نمى توان پیدا کرد.
البته آنها براى تحریف به مجاهدات و جنگهاى اسلامى متشبث مى شوند، در حالى که از بررسى جنگهاى اسلامى بخوبى آشکار مى شود که قسمتى از این جنگها جنبه دفاعى داشته و قسمت دیگرى که جنبه جهاد ابتدائى داشته است جنبه کشور گشائى و اجبار افراد به آئین اسلام نداشته بلکه براى واژگون کردن نظامات غلط و ظالمانه و اجازه یافتن مردم براى مطالعه آزاد درباره مذهب و شیوه هاى زندگى اجتماعى بوده است.
شاهد گویاى این سخن این است که در تاریخ اسلام کراراً دیده مى شود که مسلمانان هنگامى که شهرهائى را فتح مى کردند پیروان مذاهب دیگر را همانند مسلمانها آزادى مى دادند، و اگر مالیات مختصرى به نام جزیه از آنان دریافت مى شد بخاطر تأمین امنیت و هزینه نیروهاى حافظ امنیت بود زیرا که جان و مال و ناموس آنها در پناه اسلام محفوظ بود. و حتى مراسم عبادى خویش را آزادانه انجام مى دادند.
تمام کسانى که با تاریخ اسلام سروکار دارند این حقیقت را مى دانند و حتى مسیحیانى که درباره اسلام کتاب نوشته اند به این موضوع اعتراف کرده اند مثلا در کتاب «تمدن اسلام و عرب» مى خوانیم: «رفتار مسلمانان با جمعیتهاى دیگر بقدرى ملایم بود که رؤساى مذهبى آنان اجازه داشتند براى خود مجالس مذهبى تشکیل دهند».
و در پاره اى از تواریخ نقل شده که جمعى از مسیحیان که براى گزارشها و تحقیقاتى خدمت پیامبر رسیده بودند مراسم نیایش مذهبى خود را آزادانه در مسجد پیامبر در مدینه انجام دادند.
