در سوره بقره آیه 23 مى خوانیم «وان کنتم فى ریب ممّا نزّلنا على عبدنا فأتوا بسورة من مثله» اگر درباره آنچه بر بنده خود (پیامبر) نازل کرده ایم شک و تردید دارید (لااقل) یک سوره همانند آن بیاورید
در اینجا این سؤال مطرح مى شود: از کجا که مثل قرآن را نیاورده اند؟
نظرى به تاریخ اسلام پاسخ این سؤال را روشن مى سازد، زیرا در داخل کشورهاى اسلامى در زمان پیغمبر(صلى الله علیه وآله) و پس از او حتى در خود مکه و مدینه مسیحیان و یهودیان سرسخت و متعصبى مى زیستند که براى تضعیف مسلمانان از هر فرصتى استفاده مى کردند و علاوه در میان مسلمانان جمعى «مسلمان نما» که قرآن مجید آنها را «منافق» نام نهاده زندگى مى کردند که رول جاسوسى بیگانگان بر عهده آنان بود (مانند آنچه درباره «ابوعامر» راهب و همدستان او از منافقان مدینه و چگونگى ارتباط آنها با امپراطور روم در تواریخ نقل شده که منتهى به ساختن «مسجد ضرار» در مدینه شد و آن صحنه عجیبى را که قرآن در سوره «توبه» به آن اشاره کرده است بوجود آورد).
مسلماً این دسته از منافقان و آن عده از دشمنان متعصب و سرسخت که به دقت مراقب اوضاع مسلمین بودند و از هر جریانى که به زیان مسلمانان بود استقبال مى کردند اگر به چنین کتابى دسترسى پیدا کرده بودند براى در هم شکستن آنها تا آنجا که مى توانستند آنرا نشر مى دادند و یالااقل در حفظ و نگهداریش مى کوشیدند.
و لذا مى بینیم حتى افرادى که به احتمال ضعیفى ممکن است به معارضه باقر آن برخاسته باشند، تاریخ نام آنها را ضبط کرده است از جمله:
نام «عبدالله بن مقفع» را برده اند که او کتاب «الدرة الیتیمة» را به همین منظور نوشته است.
در صورتى که کتاب مزبور هم اکنون در اختیار ما است و چندین بار چاپ شده است و کوچکترین اشاره اى در آن کتاب به این مطلب نشده است، نمى دانیم چطور این نسبت را به او داده اند؟
نام «متنبى» احمد بن حسین کوفى شاعر را در این زمره نیز ذکر کرده اند، که ادعاء نبوت نموده است، در صورتى که قرائن زیادى نشان مى دهد که داعیه او بیشتر بلند پروازى، محرومیتهاى خانوادگى و حس جاه طلبى بوده است.
«ابوالعلاى معرى» نیز متهم به این امر شده است، گرچه از او سخنان زننده نسبت به اسلام نقل شده اما هیچ وقت داعیه مبارزه با قرآن را نداشته است بلکه جملات جالبى درباره عظمت قرآن گفته است.
ولى «مسیلمه کذاب» از مردم یمامه مسلماً از کسانى است که به مبارزه با قرآن برخاسته و به اصطلاح آیاتى آورده است که جنبه تفریحى آن بیشتر است، بد نیست چند جمله از آنها را در اینجا بیاوریم:
1 ـ در برابر سوره «الذاریات»، این جمله ها را آورده است.
«والمبذرات بذراً والحاصدات حصداً و الذاریات قمحاً و الطاحنات طحنا والعاجنات عجناً و الخابزات خبزاً و الثاردات ثرداً واللاقمات لقما اهالة وسمناً».
یعنى قسم به دهقانان و کشاورزان، قسم به درو کنندگان، قسم به جدا کنندگان کاه از گندم، قسم به جدا کنندگان گندم از کاه، قسم به خمیر کنندگان، قسم به نان پزندگان، قسم به ترید کنندگان! قسم به آن کسانى که لقمه هاى چرب و نرم برمى دارند»!!
2 ـ یا ضفدع بنت ضفدع، نقى ما تنقین، نصفک فى الماء و نصفک فى الطین، لاالماء تکدرین ولا الشارب تمنعین.
«اى قورباغه دختر قورباغه! آنچه مى خواهى صدا کن! نیمى از تو در آب و نیمى دیگر در گل است، نه آب را گل آلود مى کنى، ونه کسى را از آب خوردن جلوگیرى مى نمائى»!
