بدون شکّ این مسأله از طریق اعجاز صورت گرفته، ولى علم امروز نیز امکان چنین امرى را نفى نکرده بلکه تصریح به ممکن بودن آن نموده است.
مخصوصاً موضوع بکرزائى در میان بسیارى از حیوانات دیده شده و با توجه به اینکه مسأله انعقاد نطفه، اختصاصى به انسانها ندارد امکان این امر را به طور عموم اثبات مى کند.
«دکتر الکسیس کارل» فیزیولوژیست و زیست شناس معروف فرانسوى در کتاب «انسان موجود ناشناخته» چنین مى نویسد:
«هنگامى که به میزان سهمى که هر یک از پدر و مادر در تولید مثل دارند فکر مى کنیم باید آزمایشهاى «لوب» و «باتایون» را به خاطر بیاوریم که از یک تخمک بارور نشده قورباغه بدون دخالت «اسپرماتوزوئید» به وسیله تکنیکهاى خاصى قورباغه جدیدى به وجود آورد.
به این ترتیب که ممکن است یک عامل شیمیائى یا فیزیکى را جانشین «سلول نر» کرد ولى در هر حال همیشه وجود یک عامل ماده ضرورى است.»
بنابر این آنچه از نظر علمى براى تولد فرزند قطعیت دارد وجود نطفه مادر (اوُول) مى باشد وگرنه در مورد نطفه نر (اسپرماتوزوئید) عامل دیگرى مى تواند جانشین آن گردد، به همین دلیل مسأله بکر زائى واقعیّتى است که در جهان امروز مورد قبول پزشکان قرار گرفته. هرچند بسیار نادر اتفاق مى افتد.
از این گذشته این مسأله در برابر قوانین آفرینش و قدرت خداوند آن گونه است که قرآن مى گوید: «ان مثل عیسى عنداللّه کمثل آدم خلقه من تراب ثم قال له کن فیکون»: «مثل عیسى در نزد خدا همچون آدم است که او را از خاک آفرید سپس به او فرمان داد موجود شو او هم موجود (کاملى) شد» (آل عمران ـ 59).
یعنى این خارق عادت از آن خارق عادت مهمتر نیست.
