گاه نیاز یا ضرورتى ایجاب مى کند که انسان سرّ خود را به دیگرى بگوید، در این گونه موارد نیز به ما دستور داده شده است که افراد عاقل و امینى را براى این کار پیدا کنیم. على(علیه السلام) مى فرماید: «مَنْ اَسَرَّ اِلى غَیْرِ ثِقَة فَقَدْ ضَیَّعَ اَمْرَهُ; کسى که سرّ خویش را نزد افراد غیر مطمئن بازگو کند سرّ خود را ضایع کرده است».(1)

حتى دستور داده اند که در صورت ضرورت سرّ خود را به کسى بسپارید که او هم سرى در نزد شما داشته باشد، تا به خاطر حفظ سرّ خویش، سرّ شما را افشا نکند.

امیرمؤمنان على(علیه السلام) در حدیثى مى فرماید: «لاتَضَعْ سِرَّکَ عِنْدَ مَنْ لا سِرَّ لَهُ عِنْدَکَ; سرّ خود را نزد کسى که سرى نزد تو ندارد نگذار».(2)

مخصوصاً باید توجه داشت کسانى که اسرار خویش را فاش مى کنند، افراد قابل اعتمادى براى حفظ اسرار دیگران نیستند باید از آنها پرهیز کرد.

امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى فرماید: مَنْ ضَعُفَ عَنْ حِفْظِ سِرِّهِ، لَمْ یُطِقْ سِرَّ غَیْرِهِ; کسى که از حفظ سرّ خود ناتوان است، توانایى بر حفظ اسرار دیگران ندارد».(3)

1. شرح غررالحکم، جلد 5، صفحه 257.

2. شرح غررالحکم، جلد 5، صفحه 255.

3. همان مدرک، جلد 5، صفحه 403.