حسن خلق شاید از امورى باشد که بى نیاز از تعریف است و همه مردم با آن آشنا هستند، ولى براى توضیح بیشتر مى توان گفت: حسن خلق از مجموعه اى از صفات و برخوردها تشکیل یافته است: «نرمش و مدارا، گشاده رویى، زبان خوب و اظهار محبت، رعایت ادب، چهره خندان و تحمل و بردبارى در مقابل مزاحمت هاى این و آن.» هنگامى که این صفات و اعمال به هم آمیخته شد، به آن حسن خلق مى گویند.

در حدیث جامع و جالبى از امام صادق(علیه السلام) در تعریف حسن خلق چنین آمده است، یکى از یاران امام پرسید: «ما حَدُّ حُسْنِ الْخُلْقِ; تعریف حسن خلق چیست؟» امام(علیه السلام) فرمود: «تَلینُ جانِبَکَ وَ تُطیِّبُ کَلامَکَ وَ تَلْقى اَخاکَ بِبِشْر حَسَن; با نرمش و مدارا با مردم رفتار مى کنى، و سخن خویش را پاکیزه مى گردانى، و برادرت را با خوش رویى ملاقات مى نمایى».(1)

در حدیث دیگرى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) به بخشى از تفسیر حسن خلق اشاره شده مى فرماید: «اِنَّما تَفْسیرُ حُسْنِ الْخُلْقِ ما اَصابَ الدُّنْیا یَرْضى، وَ اِنْ لَمْ یُصِبْهُ لَمْ یَسْخَطْ; تفسیر حسن خلق این است که هر مقدار از دنیا به او برسد، خشنود باشد و اگر به دنیا نرسد خشمناک نشود».(2)

1. بحارالانوار، جلد 68، صفحه 389، حدیث 42.

2. کنزالعمال، جلد 3، صفحه 17،حدیث 5229.