نقطه مقابل مراء و جدال انصاف در بحث است، یعنى انسان به سخنان دیگران آن گونه بنگرد که به سخنان خویش مى نگرد و از آن همان گونه دفاع کند که از سخن خویش دفاع مى کند و به تعبیر دیگر طالب حق باشد و آن را در نزد هر کس و هر جا بیابد پذیرا شود هر چند گوینده حق یک فرد عادى و او عالمى بزرگ و پرآوازه باشد حتى اگر کودکى یا کافر و ظالمى سخن حقى بگوید آن را بپذیرد.

البته انصاف که در روایات اسلامى از آن ستایش فراوان شده به معنى یکسان نگریستن به منافع خویش و دیگران است ولى یکى از شاخه هاى آن انصاف در سخن مى باشد. در حدیث معروفى مى خوانیم که امام صادق(علیه السلام) فرمود: «سَیِّدُ الاَْعْمالِ ثَلاثَةٌ: اِنْصافُ النّاسِ مِنْ نَفْسِکَ حَتّى لا تَرْضى بِشَىء اِلاّ رَضِیتَ لَهُمْ مِثْلَهُ وَ مُواساتُکَ الاَْخَ فِى الْمالِ وَ ذِکُرُ اللّهِ عَلى کُلِ حال; برترین اعمال سه چیز است: رعایت انصاف در حق مردم نسبت به خویشتن تا آنجا که چیزى را براى خود نخواهى مگر اینکه همانندش را براى آنها بخواهى و مواسات با برادر دینى در مال و ذکر خدا در هر حال».(1)

جالب اینکه در بعضى از روایات مى بینیم که امام صادق(علیه السلام) هنگامى که چهارخانه بهشتى را در برابر چهار عمل تضمین مى کند ترک مراء را سومین عمل و انصاف دادن در برابر مردم را چهارمین عمل مى شمرد که ممکن است اشاره اى به انصاف در سخن بوده باشد.

1.کافى، جلد 2، صفحه 144.