1ـ فرمود: (اى موسى!) ما قوم تو را بعد از تو آزمودیم و سامرى آنها را گمراه ساخت!... و براى آنان مجسّمه گوساله اى که صدایى همچون صداى گوساله داشت پدید آورد و (به یکدیگر) گفتند (این خداى شما و خداى موسى است!) و او فراموش کرد (پیمانى را که با خدا بسته بود!)... (موسى رو به سامرى کرد و) گفت: تو چرا این کار را کردى اى سامرى؟! گفت: من چیزى دیدم که آنها ندیدند، من قسمتى از آثار رسول (و فرستاده خدا) را گرفتم پس آن را افکندم و این چنین (هواى) نفس من این کار را در نظرم جلوه داد!
2ـ (به یاد آورید) هنگامى را که گفتید: «اى موسى! ما هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد، مگر اینکه خدا را آشکارا (با چشم خود) ببینیم!» پس صاعقه شما را گرفت در حالى که تماشا مى کردید!... و کسانى که امیدى به دیدار ما ندارند (و رستاخیز را انکار مى کنند) گفتند: «چرا فرشتگان بر ما نازل نشده اند و یا پروردگارمان را با چشم خود نمى بینیم؟!» آنها درباره خود تکبر ورزیدند و طغیان بزرگى کردند!
3ـ فرعون در میان قوم خود ندا داد و گفت: «اى قوم من! آیا حکومت مصر از آنِ من نیست، و این نهرها تحت فرمان من جریان ندارند؟ آیا نمى بینید؟! ـ مگر نه این است که من از این مرد (موسى) که از خانواده و طبقه پستى است و هرگز نمى تواند فصیح سخن بگوید برترم؟!
4ـ (قارون) گفت: «این ثروت را به وسیله دانشى که نزد من است به دست آورده ام!...ـ (و یک روز قارون) با تمام زینت خود در برابر قومش ظاهر شد، آنها که خواهان زندگى دنیا بودند گفتند: «اى کاش همانند آنچه به قارون داده شده است ما نیز داشتیم! به راستى که او بهره عظیمى دارد!» (اما هنگامى که قارون و گنجهایش در زمین فرو رفت از گفته خود پشیمان شدند).
5ـ (فرعون) خشمگین شد و (به موسى) گفت: اگر معبودى غیر از من برگزینى تو را از زندانیان قرار خواهم داد!
6ـ (مشرکان گفتند ما به تو ایمان نمى آوریم تا) خانه اى پر نقش و نگار از طلا داشته باشى، یا به آسمان بالا روى حتّى به آسمان رفتنت ایمان نمى آوریم مگر آنکه نامه اى بر ما نازل کنى که آن را بخوانیم!... (آرى،) این سراى آخرت را (تنها) براى کسانى قرار مى دهیم که اراده برترى جویى در زمین و فساد را ندارند، و عاقبت نیک براى پرهیزکاران است.
