1ـ و اگر به آنان رحم کنیم و گرفتاریها و مشکلاتشان را برطرف سازیم (نه تنها بیدار نمى شوند بلکه) در طغیانشان لجاجت مىورزند و (در این وادى) سرگردان مى مانند!
2ـ آیا آن کسى که شما را روزى مى دهد اگر روزیش را باز دارد (چه کسى مى تواند نیاز شما را تأمین کند؟!) ولى آنها در سرکشى و فرار از حقیقت لجاجت مىورزند!
3ـ گفت: «مرا تا روزى که (مردم) برانگیخته مى شوند مهلت ده» (و زنده بگذار) فرمود: «تو از مهلت داده شدگانى» ـ گفت: «اکنون که مرا گمراه ساختى، من بر سر راه مستقیم تو، در برابر آنها کمین مى کنم!»
4ـ (نوح) گفت: «پروردگارا! من قوم خود را شب و روز (بسوى تو) دعوت کردم، ـ اما دعوت من چیزى جز فرار از حق بر آنان نیفزود! و من هر زمان آنها را دعوت کردم که (ایمان بیاورند و) تو آنها را بیامرزى، انگشتان خویش را در گوشهایشان قرار داده و لباسهایشان را بر خود پیچیدند و در مخالفت اصرار ورزیدند و به شدّت استکبار کردند!
5ـ آنها به وجدان خویش باز گشتند، و (به خود) گفتند: «حقّا که شما ستمگرید» ـ سپس بر سرهایشان واژگونه شدند (و حکم وجدان رابه کلى فراموش کردند و گفتند) تو مى دانى که اینها سخن نمى گویند! ـ (ابراهیم) گفت: «آیا جز خدا چیزى را مى پرستید که نه کمترین سودى براى شما دارد و نه زیانى به شما مى رساند؟» (نه امیدى به سودشان دارید، و نه ترسى از زیانشان؟)...ـ گفتند: «او را بسوزانید و خدایان خود را یارى کنید اگر کارى از شما ساخته است!».
6ـ و (به یاد آورید) هنگامى را که موسى به قوم خود گفت: «خداوند به شما دستور مى دهد ماده گاوى را ذبح کنید (و قطعه اى از بدن آن را به مقتولى که قاتل او شناخته نشده بزنید تا زنده شود و قاتل خویش را معرفى کند و غوغا خاموش گردد)» گفتند: «آیا ما را مسخره مى کنى؟!» (موسى) گفت: «به خدا پناه مى برم از اینکه از جاهلان باشم!»... سپس (چنان گاوى را پیدا کردند) و آن را سر بریدند ولى مایل نبودند این کار را انجام دهند.
7ـ و (نیز به یاد آورید) هنگامى را که گفتند: «اى موسى! ما هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد، مگر اینکه خدا را آشکارا (با چشم خود) ببینیم!» پس صاعقه اى شما را گرفت در حالى که تماشا مى کردید ـ سپس شما را پس از مرگتان، حیات بخشیدیم، شاید شکر (نعمت او را) بجا آورید.
8ـ (بنى اسرائیل) گفتند: «اى موسى! تا آنها در آنجا هستند، ما هرگز وارد نخواهیم شد! تو و پروردگارت بروید و (با آنان) بجنگید، ما همینجا نشسته ایم!»
9ـ (وقتى گرفتار بلا مى شدند) مى گفتند: «اى ساحر! پروردگارت را به عهدى که با تو کرده بخوان (تا ما را از این بلا برهاند) که ما هدایت خواهیم یافت (و ایمان مى آوریم!)».
10ـ یا براى تو خانه اى پرنقش و نگار از طلا باشد یا به آسمان بالا روى حتى اگر به آسمان روى، ایمان نمى آوریم مگر آنکه نامه اى بر ما فرود آورى که آن را بخوانیم!» ـ بگو: «منزّه است پروردگارم (از این سخنان بى معنى!) مگر من جز انسانى فرستاده خدا هستم؟!».
