1ـ اى کسانى که ایمان آورده اید! از بسیارى از گمانها بپرهیزید. چرا که بعضى از گمانها گناه است... .
2ـ ولى شما گمان کردید پیامبر و مؤمنان هرگز به خانواده هاى خود باز نخواهند گشت و این (پندار غلط) در دلهاى شما زینت یافته بود و گمان بد کردید و سرانجام (در دام شیطان افتادید و) هلاک شدید!
3ـ و (نیز) مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را که به خدا گمان بد مى برند مجازات کند (آرى) حوادث ناگوارى (که براى مؤمنان انتظار مى کشند) تنها بر خودشان نازل مى شود! خداوند بر آنان غضب کرده و از رحمت خود دور ساخته و جهنم را براى آنان آماده کرده، و چه بد سرانجامى است.
4ـ (به خاطر بیاورید) زمانى را که آنها از طرف بالا و پائین (شهر) بر شما وارد شدند (و مدینه را محاصره کردند) و زمانى که چشمها از شدت وحشت خیره شده و جانها به لب رسیده بود، و گمانهاى گوناگون بدى به خدا مى بردید! آنجا بود که مؤمنان آزمایش شدند و تکان سختى خوردند!
5ـ سپس بدنبال این غم و اندوه، آرامشى بر شما فرستاد این آرامش بصورت خواب سبکى بود که (در شب بعد از حادثه اُحد) گروهى از شما را فرا گرفت، اما گروه دیگرى در فکر جان خویش بودند، (و خواب به چشمانشان نرفت) آنها گمانهاى نادرستى همچون گمانهاى دوران جاهلیت ـ درباره خدا داشتند، و مى گفتند «آیا چیزى از پیروزى نصیب ما مى شود؟ بگو همه کارها (و پیروزیها) به دست خداست!» آنها در دل خود چیزى را پنهان مى دارند که براى تو آشکار نمى سازند، مى گویند «اگر ما سهمى از پیروزى داشتیم در این جا کشته نمى شدیم!» بگو اگر هم در خانه هاى خود بودید آنهایى که کشته شدن بر آنها مقرر شده بود قطعاً به سوى آرامگاههاى خود بیرون مى آمدند (و آنها را به قتل مى رساندند)... .
6ـ چرا هنگامى که این (تهمت) را شنیدند، مردان و زنان با ایمان نسبت به خود (و کسى که همچون خود آنها بود) گمان خیر نبردند و نگفتند این دروغى بزرگ و آشکار است.
