1ـ (همچنین) بخاطر بیاورید هنگامى را که پروردگارتان اعلام داشت که اگر شکرگزارى کنید (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود و اگر کفران کنید مجازاتم شدید است.
2ـ ... هر کس شکرکند به سود خویش شکر کرده است وهر کس کفران کند پرودگار من غنى وکریم است.
3ـ هر کس شکرگزارى کند به سود خویش شکر کرده است ،وآن کس که کفران کند (زیانى به خدا نمى رساند) چرا که خداوند بى نیاز و ستوده است.
4ـ واگر به انسان نعمتى بچشانیم سپس از او بگیریم بسیار نومید ونا سپاس خواهد بود ـ واگر نعمتهایى پس از شدت و ناراحتى به او برسانیم مى گوید مشکلات از من بر طرف شد و دیگر باز نخواهد گشت وغرق شادى و غفلت وفخر فروشى مى شود.
5ـ و هنگامى که در دریا ناراحتى به شما برسد همه کس را جز او فراموش خواهید کرد، اما هنگامى که شما را به خشکى نجات دهد روى مى گردانید و انسان کفران کننده است.
6ـ آیا ندیدى کسانى را که نعمت خدا را به کفران تبدیل کردند و جمعیت خود را به دارالبوار (نیستى و نابودى) کشاندند ـ (دارالبوار همان) جهنم است که آنها در آتش آن وارد مى شوند و بد قرارگاهى است.
7ـ خداوند (براى آنها که کفران نعمت مى کنند) مثلى زده است: منطقه آبادى را که امن و آرام و مطمئنى بوده و همواره روزیش بطور وافر از هر مکانى فرا مى رسید اما نعمت خدا را کفران کردند و خداوند بخاطر اعمالى که انجام مى دادند لباس گرسنگى و ترس را در اندامشان پوشانید.
8ـ براى قوم «سبا» در محل سکونتشان نشانه اى (از قدرت الهى) بود، دو باغ (عظیم و گسترده) از راست و چپ (با میوه هاى فراوان، به آنها گفتیم) از روزى پروردگارتان بخورید و شکر او را بجا آورید، شهرى است پاک و پاکیزه و پروردگارى آمرزنده (و مهربان) ـ اما آنها (از خدا) روى گردان شدند، و ما سیل ویرانگر را بر آنها فرستادیم و دو باغ (پربرکت) شان را به دو باغ (بى ارزش) با میوه هاى تلخ، و درختان شوره گز، و اندکى درخت سدر مبدّل ساختیم! ـ و این را بخاطر کفرشان به آنها جزا دادیم و آیا جز کفران کننده را به چنین مجازاتى کیفر مى دهیم؟!
