سؤال 1427 ـ آیا خوردن شراب به مقدار کم، در صورتى که فقط و فقط براى معالجه باشد و به هیچ وجه هدف سکر در آن نباشد و توأم با استغفار و اکراه باشد و معالجه هم بدین طریق میسّر شود، به نحوى که هیچ دارویى نتواند تا این حدّ مؤثّر باشد، و فى الواقع براى حفظ جان و بقاى وجود باشد و لاغیر مجاز است؟

جواب: تنها در صورتى جایز است که ضرورت قطعى پیدا کند و داروى منحصر به فرد باشد و جانشینى نداشته باشد، و غالباً چنین نیست.

سؤال 1428 ـ نوشیدن مسکرات، بطورى که آدمى را از خود بى خود نکند و براى او ضرر نداشته باشد، چه حکمى دارد؟

جواب: نوشیدن مسکرات در هیچ حال جایز نیست و حدّ شرعى دارد و تفاوت حال اشخاص در آن تأثیرى ندارد; حتّى نوشیدن یک قطره از آن هم حرام است.

سؤال 1429 ـ چنانچه متّهم بعد از اقرار به شرب خمر در محضر دادگاه مدّعى شود که قبل از دستگیرى از گناه خود توبه نموده است، آیا در این مورد حدّ ساقط مى گردد، یا این که این مورد از مواردى است که مى تواند مشمول عفو ولىّ امر قرار گیرد؟

جواب: توبه بعد از دستگیرى اثرى ندارد; ولى هرگاه سخن او حکایت از توبه فعلى او کند، حاکم شرع مى تواند او را ببخشد، مشروط بر این که ثبوت جرم از طریق اقرار باشد.