أثنى على الله احسن الثناء، و احمده فى السّراء و الضّراء، و الصلاة و السلام على رسوله خیر الورى، محمّد(صلى الله علیه وآله) و آله افضل الاوصیاء، و لعنة الله على اعدائهم اجمعین، من الآن الى قیام الدین.
ضرورت دانستن و فراگیرى، و سپس عمل به احکام شرعى و فروعات فقهى، که هر روزه در تمام زوایاى زندگى با آن سر و کار داریم، امرى روشن و بدیهى است; امّا متأسّفانه این «ضرورت» در بسیارى از موارد گویا «باور» نشده است و طبیعتاً هنگامى که انسان «نیاز» خود را «باور» نکند، براى تحصیل آن اقدامى نمى کند، همان گونه که اگر شخص بیمار، بیمارى خود را باور نکند به سراغ درمان آن نمى رود، و از این رهگذر چه بسا متحمّل ضررهاى جسمى و روحى و مادّى و معنوى فراوانى مى گردد; بلکه گاهى تمام هستى خود را از دست مى دهد و تسلیم مرگ مى گردد.
ناآگاهى از احکام و مسائل شرعى، گاهى باعث از بین رفتن یک عمر طاعت و عبادت انسان مى گردد، و برخى از اوقات موجب به زحمت افتادن و تلخ شدن زندگى خودِ شخص و دیگران مى گردد، و در پاره اى از موارد بنیان خانواده اى را متلاشى مى کند! به گونه اى که هیچ راهى جز جدایى زن و شوهر براى آن دیده نمى شود; در حالى که اگر قبلاً از حکم شرعى آن اطّلاع داشتند، به چنین سرنوشتى دچار نمى گشتند.
همان گونه که بسیارى بر اثر ناآگاهى از این احکام نورانى اسلام به راحتى به حرام مى افتند و گوشت و پوست خود و دیگر اعضاى خانواده را آلوده به آن مى کنند و به همین جهت از بسیارى از برکات معنوى محروم مى گردند. در حالى که با دانستن یک مسأله شرعى مى توان از محیط ظلمانى حرام به حریم نورانى حلال منتقل شد.
