به دلیل اینکه قرائن گوناگونى هم در خود این عبارات و هم در خارج براى این معنى وحود دارد.

از یک طرف دلائل عصمت، به طور قطع به ما یم گوید: امکان ندارد که پیشوایان بزرگ دین (پیامبران و امامان) مرتکب گناهى شوند. این خود یک قرینه قطعى عقلى است.

از طرف دیگر در خود این تعبیرات، شواهدى وجود دارد که مى رساند منظور، نوع دوم از گناه بوده است (1) و موقعیت آنان نیز قرینه دیگرى بر این مطلب محسوب مى شود.

2ـ علم و دانش کافى

باید پیامبران علاوه بر مصونیت از هر گونه گناه و اشتباه، امتیازات دیگرى نیز از نظر روحى و جسمى داشته باشند که کم و بیش از سخنان گذشته روشن شد.

از جمله، علم و دانش سرشارى که بتوانند از آن در راه تعلیم و تربیت انسان ها، آشنا ساختن آنها به معارف دینى، اخلافى، فضایل انسانى، حفظ و اجراى قوانین آسمانى و طرز پیشگیرى و مبازره با مفاسد اخلافى و اجتاعى، استفاده کنند.

3ـ منزه بودن از عیوب تنفرآمیز جسمى

باید پیامبران از تمام عیوب و نواقص بدنى و اخلاقى (بد نامى خانواده و فامیل، ناپاکى پدر یا مدار، خشونت و تند خویى، نشانه هاى دنائت و پستى روح و همچنین امراض و بیمارى هایى تنفرآمیز) که موجب نفرت و پراکندگى مردم و در نهایت، بى نتیجه ماندن برنامه هاى تعلیم و تربیتى آنها مى گردد، منزه و پاک باشند، زیرا در غیر این صورت، هدف اصلى بعثت آنها تأمین نخواهد شد.

1-ذکر این قرائن به درازا مى کشد. خوانندگان گرامى مى تواند به کتاب تنزیه الانبیاء تألیف دانشمند بزرگ شیعه، سید مرتضى مراجعه کنند.