راه دیگرى که به وسیله آن مى توان معجزات پیامبران را از کارهاى خارق العاده بشرى باز شناخت و مطالعه در وضع کردار و صفات آورندگان آنهاست.
کسى که دست به کارهاى خارق عادتى (مانند: اعمال مرتاضان، ساحران و کاهنان) مى زند مسلماً داراى یک هدف عالى و روحیه و صفات ممتاز نیست، زیرا این گونه کارها را معمولا براى یکى از چند منظور انحام مى دهند:
الف) سرگرمى و کسب در آمد.
ب) اغفال مردم ساده لوح.
ج) کسب شهرت و مانند آن.
اینکه مى گوییم: حتماً انجام این گونه کارها براى یکى از مقاصد بالاست به این دلیل است که این گونه کارها مانند کارهاى مفید علمى، تربیتى، تولیدى، صنعتى و خلاصه کارهاى مثبت نیست که کسى به خاطر یک هدف عالى (مانند: خدمت به اجتماع) دنبال آن برود. بنابراین مرتاضى که، خود را صرف فرا گرفتن و تمرین چنین کارهایى مى کند به طور مسلم یک روح عالى و صفات برجسته و ممتاز ندارد،به همین جهت دیده مى شود که همواره افراد کم مایه، بى سواد و ضعیف گرد این گونه کارها مى گردند. آیا هرگز شنیده اید که دانشمندى بزرگ یا فیلسوفى متفکر دنبال این گونه کارها باشد؟
این هم ناگفته پیداست که انسان هر قدر در پرده پوشى افکار و هدف هاى خود مهارت داشته باشد باز چهره واقعى آن از پس اعمال او بروز مى کند، بنابراین مطالعه در سوابق زندگى این گونه اشخاص، چگونگى بهره بردارى از کارهاى خارق العاده اى که انجام مى دهند و با در نظر گرفتن طرز اخلاق و رفتار آنها در اجتماع، مى تواند راهنماى خوبى براى پى بردن به وضع آنها باشد و هدف اصلى و نهایى آنها را روشن سازد.
تفاوت پیامبران خدا و معجزاتشان با این گونه اشخاص و کارهایشان خیلى واضح است، انبیا دارداى هدف على تربیتى بودند و معجزاتى که مى آوردند به همین منظور و براى راهمایى و هدایت نوع بشر و اجراى برنامه هاى اصلاحى) بوده و قصد هیچ گونه اغفال، سوء استفاده، کسب شهرت و امثال آن را نداشته اند.
این هدف مقدس از لابه لاى اعمال، چگونگى رفتار با مردم، سوابق زندگى و به خصوص در نوع بهره بردارى از معجزاتى که انجام مى داده اند، کاملا مشخص مى شود. 5
