شاید به طور مختصر، پاسخ این سئوال را با توجه به بحث هاى گذشته دانسته باشید، ولى خوب است براى توضیح بیشتر، همان مثال ساده اى را که براى طبقات اجتماع، سازمان ها و تشکیلات اجتماعى و قانون ذکر کردیم (که به ترتیب: اوّلى را به اتاق هاى قطار، دومى را به دستگاه لکوموتیو و سومى را به راه آهن تشبیه نمودیم) کمى تجزیه و تحلیل نموده، سپس به اصل مطلب باز گردیم.
یک راه آهن خوب آن نیست که ریل گذارى آن ظریف و زیبا و یا داراى ایستگاه هاى درختکارى شده و با صفا و مأمورین خوش قیافه و خوش لباس باشد، بلکه یک راه آهن خوب آن است که ده ها نکته باریک تر از مو مانند: (تطبیق دادن وضع خطوط آن با وضع قطارهایى که از آن عبور مى کنند) در آن رعایت شده باشد. مثلا:
الف) باید فاصله دو خط با فاصله چرخهاى قطار، کاملا مساوى باشد.
ب) باید مقاومت و زیر سازى ریل ها و پل ها وسط راه با وزن سنگین ترین قطارهایى که از آن خط عبور مى کنند و حداکثر فشارى که از ناحیه حرکت آنها به وجود مى آید تناسب داشته باشد.
ج) باید دهانه، دیواره و ارتفاع تونل ها با قطار تناسب داشته باشد.
د) باید سر بالایى ها تنها با قدرت کشش ضعیف ترین لکوموتیوهایى که از آن خط عبور مى کند، تطبیق کند.
هـــ باید سراشیبى ها با حداقل قدرت ترمزها مناسب باشد.
و) باید استحکام خطوط و پیچ هاى اتصال به قدرى باشد که حداکثر سرعت قطار، آن را از جا تکان ندهد و...
بدیهى است که باید مهندسین قبلا تمام این جزئیات را با کمال دقت حساب کنند و در ساختن خطوط و راه هاى نهایت مراقبت را در تطبیق آن با وضع قطارهاى به عمل آورند تا خطرات و سوانحى از این ناحیه پیش نیاید.
از این مثال به خوبى روشن مى شود که یک مهندس لایق راه آهن آن نیست که تنها از وضع زمین ها، جاده، طرز بریدن کوه ها و ساختن پل ها آگاه باشد، بلکه باید قبل از هر چیز قطار شناس باشد، یعنى از تمام جزئیات لکوموتیوها و واگن ها کاملا مطلع باشد تا بتواند آنها را با وضع خطوط تطبیق دهد.
همچنین براى تنظیم یک قانون خوب، تنها دانستن کلیاتى از وضع قوانین و عکس العمل آنها در اجتماعات کافى نیست. قانون وقتى براى اجتماع مفید و سودمند و مایه ترقى و پیشرفت و تکامل اجتماع خواهد بود که به طور کامل با تمام مقتضیات روحى و جسمى افراد اجتماع، چگونگى روابط آنها با یکدیگر و پدیده هایى که از آن ناشى مى شود، تطبیق کند.
