اولین اشتباه آنها همین است. همه مى دانیم که بیشتر حقایق این عالم از دید تیزبین دانشمندان جهان پنهان است و معلومات ما در برابر مجهولات، مانند قطره اى در برابر دریایى بیکران است.
به جرأت مى توان گفت: تمام معلومات دانشمندان و متفکران بشر که در طى هزاران سال مطالعات و آزمایش هاى طاقت فرسا در راه شناخت حقایق جهان به دست آمده و به صورت کتاب هاى بى شمارى نوشته شده کمتر از یک صفحه از کتاب فوق العاده قطورى است که شاید ابتدا و انتهاى آن، معادل ابتدا و انتهاى عالم هستى باشد.
بنابراین قلمرو قضاوت و درک عقل ما منحصراً همان منطقه کوچکى است که شعاع علم و دانش، آن را روشن ساخته و به کلى از ماوراء آن بى خبریم، در حالى که قسمت عمده تعلیمات انبیا مربوط به همین قسمت است، یعنى آنها ما را با حقایق تازه اى آشنا مى سازند که به کلى بر ما مخفى بوده است.
منطق برهمایىها در این قسمت درست مانند آن داستان معروف است که مى گویند: ناطقى از مستمعین خود پرسید: آیا مى دانید که چه مى خواهم براى شما بگویم؟ اگر مى دانید پس چه بگویم؟ و اگر نمى دانید مرا با آدمى که نمى داند چه کار؟.... ولى مستمعین مى بایست گفته باشند: نمى دانیم و مى خواهیم از تو یاد بگیریم.
گذشته از این بسیار اتفاق افتاده که ما در معلومات خود دچار اشتباه مى شویم و با تذکرات صحیح و منطقى متوجه حقیقت مى گردیم. یک قسمت دیگر از تعلیمات انبیا، اصلاح اشتباهات ماست، آنها هستند که ما را از انحرافات فکرى باز مى دارند.
از همه اینها که بگذریم در همان قسمت هایى که فکر مى کنیم عقل ما به طور صحیح دریافته، گاه دچار اضطراب خاطر و وسوسه مى شویم که آیا درست فهمیده ایم یا اشتباه مى کنیم؟ بدیهى است تأیید و تصدیق پیامبران، نسبت به آنچه درست فهمیده ایم، ما را در معلومات صحیح خود راسخ تر و مصمم تر مى سازد و در این قسمت نیز از تعلیمات و تذکرات آنها بى نیاز نیستیم. این هم قسمت دیگرى از تعلیمات آنهاست.
