تکرار عمل یا عادات شخصى (در مقابل عادات محیط) نیز در تأثیر وجدان دخالت فراوان دارد. افرادى که مرتکب جنایات پى در پى مى شوند ممکن است وجدانشان در دفعه اول به شدت متأثر و ناراحت گردد، ولى به قدرى این ناراحتى در دفعات بعد کمتر مى شود تا جایى که این عادت در روح آنها به قدرى رسوخ پیدا مى کند که هنگام ارتکاب جنایت هیچ گونه ناراحتى احساس نمى کنند. مانند بعضى از سیاستمداران کهنه کار که براى حفظ موقعیت خود دست به جنایات هولناکى مى زنند که از شنیدن آن مو بر بدن راست مى شود، ولى هنگامى که خودشان آن منظره را مشاهده مى کنند کاملا خونسرد و آرامند و از ظاهرشان پیداست که هیچ گونه عذاب وجدانى ندارند و علت این امر آن است که: به تدریج این نیروى الهى بر اثر تکرار عمل و بى اعتنایى به قضاوت وجدان، تحلیل رفته و از کار افتاده است.
اگر وجدان هم مانند سایر نیروهاى جسمى و روحى به کار نیفتد، به تدریج تحلیل مى رود و از کار مى افتد، دانشمندان علوم طبیعى مى گویند: حیواناتى در غارهاى تاریک زندگى مى کنند که عموماً چشم هاى نابینایى دارند، آنها از روز نخست چنین نبوده اند، چشم هاى بینایى داشتند و در بیرون غار زندگى مى کردند، ولى هنگامى که ضرورت زندگى، آنها را به درون آن غارهاى تاریک راند، چشم هایشان از فعالیت باز ماند و به تدریج تحلیل رفت و نابینا شد. و همچنین افرادى که براى مدتى طولانى محکوم به زندان هاى انفرادى مى شوند، اعصاب پاهایشان در آن محیط کوچک از کار مى افتد و هنگامى که آزاد مى گردند تا مدتى قدرت حرکت ندارند. نیروى وجدان نیز درست همین گونه است. یعنى هنگامى که مورد بى اعتنایى واقع شد به تدریج از بین مى رود.
از طرف دیگر اگر انسان بخواهد کارهاى نیکى را که بر اثر تکرار، به آن عادت کرده ـ ترک کند، فوق العاده ناراحت مى شود، زیرا وجدان، حساسیت فوق العاده اى پیدا کرده است.
