یعنى کارهایى که از نظر قانون الهى مجاز است، اما در عین حال، انجام آنها متناسب اب مقام بعضى نیست ز ازاین رو نام گناه بر آن گذارده میشود ; اگر چه ممکن است از دیگرى گناه حساب نشود و بلکه حسنه اى هم محسوب گردد. (مانند، مثال هایى که در گذشته بیان شد)
بدیهى است این نوع گناه، در حقیقت گناه نیست، زیرا گناه واقعى همان سرپیچى، تمرّد و تخلف از قانون است و همان طور که گفته شد: انجام این نوع از کارها، مستلزم هیچ گونه سرپیچى و تخلف از فرمان خدا نیست، بلکه امورى است که انجام آن که انجام آن ازنظر قانونى جایز است، ولى با موقعیت و شخصیّت افراد ممتاز و برجسته تناسب ندارد.
مثلا: در همان مثال خدامات اجتماعى هیچ کسى ز نظر قانونى، هیچ اجبارى ندارد که در ساختن فلان بیمارستان شرکت کند و اگر هم مایل به شرکت بود، تعهدى درباره مقدار کمکى و ثروتمند ـ که از همسایگان آن بیمارستان است ـ
در این خدمت احتاعى یا یک کمک ناچیز، زشت و نا زیبا و به یک معنى گناه است ; در عین اینکه ز نظر قانون، جرم و خلافى از او سرنزده است.
گناهانى که در آیات و سخنان پیشوایان بزرگ این به آنها نسبت داده شده، همه از این قبیل است، یعنى مقام، موقعیت معنوى، علم و دانش و ایمان آنها به قدرى برجسته است که یک غفلت جزئى در یک کار ساده معمولى و یا در توجه خاص و همیشگى که باید به خداوند داشته باشند، گناه نامیده مى شود.
