1ـ بیشتر گناهان لازم و ملزوم یکدیگرند و به یکدیگر دعوت یم کنند، مثلا: کسى که زبان خود را آلوده به دروغ مى کند، حتماً عللى دارد، یا به واسطه حبّ جاه و مقام است که براى رسیدن به آن هزار گونه دروغ مى گوید یا پول پرست و شهوت راناست که براى به دست آوردن ثروت سرشار از طریق نا مشروع و ارضاى شهوات خود دروغ مى گوید. گاهى حسد، سرچشمه دروغ مى شود و زمانى ترس بى جا از مردم. همچنین بسیار مى شود که انسان مرتکب جنایتى مى شود و براى پوشاندن آن، ده ها دروغ دیگر مى گوید.

بنابراین دروغ یا هر گناه دیگر، علل مختلفى دارد و از طریق این علل با گناهان دیگر رابطه نزدیک پیدا مى کند. این سات که ما تفکیک میان دروغ و سایر گناهان کار بسیار مشکلى است.

نتیجه اینکه: اگر کسى بخواهد در برابر گناه دروغ، معصوم باشد، باید از بیشتر و بلکه تمام گناهان، مصونیت داشته باشد، زیرا مفاسد و گناهان با یکدیگر رابطه نزدیک و پیوند نا گسستنى دارند.

2ـ به فرض اینکه عقلا تفکیک دروغ از سایر گناهان ممکن باشد، براى افکار عمومى، هضم این مطلب بسیار مشکل است. چگونه توده مردم مى توانند باور کنند که کسى به هزار گونه ظلم، احجاف و خلافکارى آلوده باشد، اما اگر دنیا را به او بدهند که یک دروغ بگوید، حاضر نشود؟! قبول چنین مطلبى بسیار دشوار است.

به همین دلیل، هنگامى که مى خواهند روحیه کسى را تشخیص دهند، چند عمل خوب و بد او را معرف وضع عمومى روحیه او قرار مى دهند و اگر گاهى در میان افراد آلوده، گناهکار و فاسد، افرادى پیدا شوند که از بعضى جهات اخلاقى، امتیازاتى داشته باشند، اعجاب و شگفتى از آنها یاد مى شود. حال این طرز قضاوت درست است یا نه، مظلب دیگرى است، ولى منظور ما این است که چنین تفکیکى را ـ به فرض اینکه عقلا امکان پذیر باشد ـ افکار توده مردم آن را نمى پذیرد و در نتیجه، جلب اطمینان و اعتماد آنهااز این راه میسر نیست، زیرا یک عمل خلاف و زننده از یک رهبر ـ آن هم یک رهبر روحانى و معنوى ـ براى بد بین ساختن آنها کافى است.

نتیجه اینکه: براى جلب اعتماد عمومى صد در صد نسبت به پیامبران، راهى جز معصوم بودن آنها در برابر تمام گناهان نیست و خدایى که آنها را براى این منصب بزرگ برگزیده، این موهبت را نیز به آنها داده است.