آیا انسان مى تواند با «پاى عقل» و با «مرکب اندیشه» و باتکاء «معلومات محدود خویش» راه سعادت را طى کند و از پیچ و خم این راه دشوار بسلامت بگذرد؟
آیا براى سر و سامان بخشیدن بوضع آشفته زندگى اجتماعى بشر همان نقشه ها و طرحهاى اصلاحى متفکران و دانشمندان کافى است؟
آیا براى اجراء این طرحها همین قدرتهاى بشرى، همین دادگاهها، همین مأمورین انتظامى، و بالاخره همین سرنیزه ها و دندانها کفایت مى کند؟
آیا این نیروى فکر انسانى بتنهائى قادر است با انواع خرافات و نادانیها و انحرافات فکرى و اخلاقى که در مسیر زندگى دامنگیر انسان مى شود مبارزه کند؟
آیا براى تربیت افراد و تکامل روح و جان بشر، و پرورش نهالهاى فضیلت و تقوى در سرزمین وجود ما همین مربیان معمولى کافى هستند؟
و آیا براى آشنائى بیشتر با مبدء جهان آفرینش، و شناسائى آفریدگار جهان بطور صحیح محتاج بمربى و معلم دیگرى نیستیم؟
یا اینکه براى پیمودن این راه پرنشیب و فراز، و رسیدن بسعادت فردى و اجتماعى از نزدیکترین راهها، براى تأمین آرامش فکرى، براى برقرار ساختن نظام صحیح اجتماعى، براى مبارزه با انواع خرافات و کجرویها و گمراهیها، براى بثمر رساندن استعدادها و شایستگیهائى که در وجود نوع بشر نهفته است، براى نمو و رشد عقلى و اخلاقى و تربیت انسان کامل، و بالاخره براى آشنائى هر چه بیشتر با خدا و انجام وظایف انسانى در پرتو این عقیده مقدس نیازمند بمربیانى هستیم که با مبدء جهان هستى مستقیماً ارتباط دارند، و از دریاى بى پایان علم و دانش او سیر آب شده و از شعله هاى اویدان علم و دانش وى چراغ عقل خود را برافروخته اند، مردانى که علاوه بر قدرت علم و عقل مظهر پاکى و تقوى و فضیلتند.
آیا براى رسیدن بآن هدفها براهنمائى و رهبرى چنین مردانى نیازمندیم یا نه؟
خلاصه آیا بدون یک مذهب صحیح آسمانى مى توانیم یک زندگى صحیح، آرام، منظم، خالى از هرج و مرج و اضطراب و نگرانى داشته باشیم یا نه؟
اینها سؤالاتى است که همه میل دارند پاسخ منطقى آنها را بدانند... و نخستین موضوعى است که در این کتاب از آن بحث مى شود.
بنابراین «بخش اول این کتاب» درباره «لزوم بعثت پیامبران از نظر تعلیم و تربیت و اداره اجتماع» گفتگو مى کند.
