این سازمان و تشکیلات در صورتى مى تواند نقش اساسى خود را ایفا کند که از افراد درست، پاک، لایق و مطیع تشکیل یافته باشد. در غیر این صورت نه تنها دردى را دوا نمى کند بلکه به سقوط اجتماع به طرز وحشتناکى سرعت مى بخشد، زیرا چنین افرادى با در دست داشتن نام تشکیلات اجتماع، بهتر و سریع تر مى توانند به افکار شیطانى خود جامه عمل بپوشانند.
در چنین اجتماعى قوانین و مقررات هر قدر هم عالى باشد باز نتیجه معکوس خواهد داشت و سرکنگبین موجب فزونى صفرا و روغن بادام باعث خشکى مى شود!، زیرا قانون ـ که سپرى براى حفظ طبقات ضعیف از مظالم و تعدیّات زورمندان است ـ به میل صاحبان زور و زر و براى تضعیف و خفه کردن طبقات ناتوان و محروم تفسیر مى شود. وکیلان زبر دست و قانون دان آنها، شب را روز، شنبه را جمعه و نر را ماده مى کنند!، اما ضعیفان به حکم نداشتن زور زر، از این مزایاى قانونى محروم اند! در چنین اجتماعى، صاحبان زور و زر مجبور نیستند براى جنگ با طبقات ضعیف، قدم رنجه فرمایند و شخصاً به میدان رفته و آنها را ببلعند، بلکه قانون و متولیان قانون که افراد محترم و حق به جانبى هستند، به کمک همین زور و زر به جنگ آنها فرستاده مى شوند تا بدون سر و صدا و کوچک ترین مقاومتى، کار خود را صورت دهند. تازه یک چیزى هم از آنها طلبکارند، زیرا این زورمندان به حکم محکمه و قانون سر نهاده اند و دیگران سرکشى کرده اند، اینها قانونى هستند و دگران قانون شکن!!این است حال اجتماعى که سا.مان و تشکیلات او به دست افراد نالایق و نااهل بیفتد. آرى این یک بلاى بزرگ اجتماعى است که از بلاهاى آسمانى هم خطرناک تر و اسف انگیزتر است.
پس بنابراین نتیجه این شد که: اولین و اساسى ترین شرط براى استفاده از سازمان ها و تشکیلات اجتماعى، این است که این مراکز حساس به دست افراد پاک، درستکار، جدّى، فعّال، دلسوز، لایق و کاردان سپرده شود و ناگفته پیداست که این شرط اساسى بدون ایمان به خدا است و شاهد و ناظر عمل انسان در هر حال و در هر جا مى باشد، ممکن نیست. (دقت کنید).
