تردیدى نیست که پیامبران خدا براى دریافت اصول تعلیمات خود از مبدء جهان هستى یکنوع رابطه مرموز با جهان اوراء طبیعت داشته اند.
این رابطه را که «وحى» مى نامیم چگونه بوده است؟
آیا ما مى توانیم حقیقت وحى را تصور کنیم؟ یا اینکه یکنوع احساس فوق العاده است که حتى تصور آن هم براى ما محال است؟
فلاسفه جدید و قدیم درباره این «رابطه مرموز» چگونه فکر مى کنند؟ چه نظراتى داده اند؟ کدامیک بحقیقت نزدیکتر است؟
«وحى» یا «نبوغ فکرى» و الهاماتى که از «وجدان ناخودآگاه» (ضمیر مخفى) سرچشمه مى گیرد چه فرقى دارد؟
این مسائل پیچیده در چهارمین بخش این کتاب مورد تجزیه و تحلیل قرار مى گیرد.