هیچ آدم با شعورى نمى تواند باور کند که براى سیر و حرکت در گوشه اى از این جهان وسیع و پهناور به هزاران برابر عمر نوح ((علیه السلام)) و تندروترین مرکب خیال (امواج سرسام آور نور که 300 هزار کیلومتر در ثانیه است). احتیاجى نیست و آن همه کهکشان ها و سحابى ها، آن همه اتم ها با آن ساختمان حیرت انگیز و با آن همه اشکال مختلف حیات و زندگى، بى هدف آفریده شده است. این موضوع با علم و حکمت خدا، حتى با علم و دانشى که میلیون ها مرتبه از آن کم تر باشد سازگار نیست. بنابراین باید اعتراف کنیم که حتماً هدف بزرگى در ساختمان این جهان پهناور وجود داشته است.

از طرفى در بحث هاى خداشناسى(1) این نکته را به خوبى آموخته ایم که هدف آفرینش چیزى نیست که به ذات مقدس خدا بازگشت کند، زیرا او از هر جهت وجودى است بى نهایت (بى نهایت در بى نهایت!) بنابراین چیزى کم ندارد و کمالى را فاقد نیست که بخواهد با آفرینش این جهان براى خود فراهم سازد و خود را تکمیل کند3 او سرچشمه و منبع هر کمال است و کمالى در خارج از وجود او نیست که از غیر خود آن را تحصیل کند.

از این بیان چنین نتیجه مى گیریم که حتماً هدف آفرینش چیزى بوده که به ما مخلوقات بازگشت مى کند و به عبارت ساده تر منظور از آفرینش، همان تکامل وجود ماست.

1ـ به کتاب آفریدگار جهان مراجعه شود.