بسیارى از دانشمندان بحث عقاید، براى اثبات لزوم عصمت در وجود پیامبران و امام، از این راه وارد شده اند که: اگر آنها معصوم نباشند، نمى توانند اعتماد مردم را به خود جلب کنند
توضیح اینکه: مردم به طور فطرى در صورتى حاضرند به دستورهایى که به آنها داده مى شود، عمل کنند که به صحت و درستى آن کاملا اطمینان داشته باشند، یعنى هر اندازه ایمان و اعتماد انسان، نسبت به دستور یا برنامه اى کم شود، به همان مقدار از میزان علاقه او در عمل کردن به آن کاسته مى گردد. در مقابل هر اندازه ایمان و اعتماد بیشتر گردد، علاقه انسان به عمل کردن بیشتر خواهد شد.
به همین دلیل ملاحظه مى کنیم که دستور یک پزشک عمومى، آن قدر مورد توجه و عمل ما واقع نمى شود که دستور یک هیئت چندین نفرى از پزشکان بسیار ماهر به همین جهت تصمیم مى گیریم به چنین دستورى به طور جدى عمل کنیم، مگر اینکه موانع دیگرى پیش بیاید.
این را نیز مى دانیم که منظور از بعثت پیامبران، هدایت و تربیت نوغ بشر، در سایه یک سرى تعلیمات و دستورهاى آسمانى است. مطابق بیان فوق، مردم در صورتى این دستورها را به کار خواهند بست و از جان و دل اطاعت خواهند نمود که صد در صد به درستى و صحت آنها و اینکه از ناحیه مبدأ جهان آفرینش صادر شده است، ایمان پیدا کنند.
بدیهى است که اگر پیامبران معصوم نباشند، درباره آنها احتال دروغ، تحریف حقایق، پرده انداختن روى واقعیات به خاطر اغراض شخصى و... مى رود و مسلماً با وجود چنین احتمالاتى، هرگز به گفتار و کردار آنها اطمینان پیدا نمى شود و هر قدر هم که آدم هاى خوبى باشند وقتى داراى مقام عصمت نبودند، ممکن است در برابر مظاهر فریبنده دنیاى مادى، پاى آنها بلغزد و این عمل احتمال همیشه خاطر پیروان آنها را نگران و در گرفتن تصمیم قاطع براى عمل مردد مى سازد.
اما هنگامى که بدانند پیامبران خدا با یک نوع تأیید اهلى در برابر تمام گناهان مصونیت دارند و محال است دامانشان آلوده گناهان شود، به درستى سخنان آنها ایمان کامل پیدا مى کنند و هیچ عذر و بهانه اى براى سرپیچى ازدستورهاى آنان باقى نمى ماند.
