علاوه بر همه اینها، بانک هاى رباخوار پشتوانه اى هستند براى تقویت فرهنگ مصرفى از طریق ایجاد قدرت خرید کاذر، و استثمار و بهره کشى هر چه بیشتر و خطرناکتر، اما در یک شکل ظاهراً مردمى!

توضیح این که: نظام سرمایه دارى غربى که نمى تواند هرگز به تولید مواد مورد نیاز قناعت کند، و قسمت عمده فعالیت و درآمدش از طریق تولید محصولات غیر ضرورى، و تجمّلى و لوکس مى باشد. باید همزمان با این تولید سرسام آور بازارهاى مصرف خود را نیز رونق بخشد.

از یک سو با تبلیغات گسترده چنان صحنه سازى مى کند که توده هاى مردم باور کنند که این فرآورده ها همه جزء ضروریّات زندگى است، و حدّاقل نشانه تمدّن و شخصیّت است و دلیل بر برا از زندگى و افتخار!

و از سوى دیگر پول لازم براى خرید این فرآورده ها را از طریق وامهاى نزولى در اختیار مصرف کنندگان مى گذارد، آنها هم شاید کلّى خوشحال مى شوند که چنین امکاناتى در اختیارشان گذارده شده.

امّا نتیجه آن پر کردن خانه ها از یک مشت فرآورده هاى ماشینى گران قیمت و غالباً غیر ضرورى است و سپس یک عمر زندگى اسقاطى! به طورى که سر ماه هر چه بدست مى آورد باید قسط بپردازد!

و آخرین رقم درآمدهاى خود را به نزول خواران مفتخوار که در شکل تازه اى به نام بانکهاى تعاونى، و ... ظهور کرده اند بپردازد.