بوجود آوردن تقاضاهاى کاذب از طریق دامن زدن به تبلیغات دروغین و بکار گرفتن همه مسائل روانى براى تحریک مرد و زن و کوچک و بزرگ خانواده ها، و کشیدن آنان به بازارها براى خرید اجناس غیر ضرورى و لوکس، یکى دیگر از سیاست هاى اقتصادى است که زیر لفافه آزادى «تولید» و «تبلیغ» و «تجارت» بزیان مصرف کنندگان انجام مى گیرد و آخرین رمق توده هاى زحمتکش را مى کشند.
از سوى دیگر همکارى مستقیم و غیر مستقیم میان تولید کنندگان و «عرض کنندگان انواع مدها» یکى از چهره هاى زشت همین برنامه ویرانگر است. آنها از طریق همین تبلیغات و وسوسه بسیارى از وسائل مفید را که سالیان دراز مى توان از آن استفاده کرد (اعم از اتومبیل و لباس و فرش و غیر آن) بعنوان این که از مد افتاده از ارزش انداخته و انواع دیگرى را به عنوان این که مد روز است جانشین آن مى کنند.
اگر آمار و ارقام گویائى در این زمینه در دست داشتیم معلوم مى شد چه اندازه از وسائل قابل استفاده از طریق همین موضوع «مد» و یا عناوین احمقانه دیگرى از ارزش مى افتد و چه ثروت هائى بیهوده نابود مى شود. درست است که تبلیغ بمعنى واقعى کلمه یعنى بالا بردن سطح آگاهى مردم نسبت بامتیازات یک کالا ممکن است اثر مثبتى حتى در تنزل نرخ ها داشته باشد، زیرا این کار مى تواند تقاضا را به سطحى برساند که تولدى جنسى مرغوب در مقیاس وسیع ترى انجام گیرد، و مى دانیم هر اندازه دائره تولید وسیع تر باشد جنس ارزانتر تمام مى شود و بنابراین بنفع مصرف کنندگان نیز خواهد بود .
ولى مسلم است که تبلیغات سالم تجارتى در دنیاى کاپیتالیسم بسیار کم است، و تبلیغات آنها غالباً گمراه کننده و به منظور دزدیدن افکار مصرف کنندگان انجام مى گیرد.
