سرمایه دارى غربى زیر عنوان «اقتصاد آزاد» آخرین رمق اکثریت مردم زحمت جهان را مى گیرد.
دیدیم چگونه «آزادى نامحدود» و بدون قید و شرط و همچنین «فردگرائى افراطى» دو پایه اصلى کاخ افسانه اى «کاپیتالیسم» را تشکیل مى دهد و همین کافى است که این جوامع را از درون بپوساند و سرانجام متلاشى کند.
کاپیتالیسم (سرمایه دارى) هیچ راهى جز مسیر استثمار و بردگى اقتصادى گروهى ندارد.
و این که گمان کنیم که به گفته آدام اسمیت یک دست نامرئى در سرمایه دارى وجود دارد که منافع فردا را بسوى منافع جمع مى کشاند، حتى بهتر و سریعتر، از شگفت انگیزترین اغراقهاست، و درست به این مى ماند که گفته شود هنگامى که ما با هواپیماى مافوق صوت بسوى غرب حرکت کنیم دست نامرئى مخصوصى ما را بطرف شرق مى برد حتى بهتر از موقعى که بخواهیم بسوى شرق برویم!!
این سخن یا یک فریب است و دام و یا یک اشتباه بزرگ، چرا که محصول فردگرائى چیزى جز تأمین منافع فرد و استثمار دیگران نمى تواند باشد.
درست است که از انگیزه هاى فردى بصورت اهرمى براى اهداف جمعى مى توان استفاده کرد، امّا این تنها در صورتى است که بشکل لجام گسیتخته و ویرانگر نباشد، بلکه کاملا تحت کنترل و زیر پوشش نظارت جامعه قرار گیرد.
بهمین دلیل امروز ما بوضوح مى بینیم که کاپیتالیسم راه خود را از منافع عمومى انسانها جدا کرده و چهار ابه بسوى منافع گروه کوچکى، به زیان توده هاى عظیم مردم جهان، پیش مى رود آنچنان که فاصله ها را روز بروز بیشتر مى کند.
این واقعیت را در چند چهره زیر مى توان مشاهده کرد:
