«فلاسفه اقتصاد استعمارى غرب» نه تنها وجود ربا را در سیستم اقتصادى خود عیب نمى دانند، بلکه آن را یک عامل رشد اقتصادى مى شمردند! و درست به همین دلیل مى گویند دگرگونى شرایط اقتصادى در جهان امروز ایجاب مى کند که ما «ربا» را حلال و مباح بشمریم چرا که با اعتبارات و وامهاى نزولى بانکها، مردم صاحب سرمایه، خانه، اتومبیل، و کارخانه و وسائل کشاورزى مى شوند، در حالى که بدون آن چرخهاى فعالیتهاى اقتصادى مى خوابد!
گاهى زرق و برق آن را بیشتر از این هم مى کنند و مى گویند: رباى حرام آن است ه از مصرف کننده بیچاره گرفته شود، و به وامى تعلّق گیرد که انسان براى نیازهاى روزاه مى گیرد، امّا اگر وام براى تولیدى و تارى باشد امورى که خود سود دهنده است چه مانعى دارد وام دهنده در آن سود شریک باشد، و اصلا اگر شریک نباشد دلیلى ندارد که به او وام دهد!
و سرانجام استدلال مى کنند که تعلّق بهره به سپرده ثابت و پس انداز و مانند آن انگیزه مؤثرى است براى جذب سرمایه ها به سوى بانکها و از آنجا به سوى تولید.
اگر ما بهره را مطلقاً حذف کنیم همه این سرمایه ها را از گردش معامله خارج ساخته ایم.
اضافه بر این، اگر ما سرمایه هاى کوچک را از طریق دادن بهره به آنها، به بانکهاى رباخوار نکشانیم، غالباً در مسیر مصرفل (و شاید غالباً مصرف هاى تجملى و نیمه تجملى) به کار مى افتد که ضرر و خطرش روشن است چرا که هم سرمایه ها را از بین مى برد، و هم تورم و افزایش نرخها بوجود مى آید.
پس در شرایط موجود جهان امروز و نه تنها حذف بهره امکان پذیر نیست، بلکه به فرض که امکان داشته باشد به هیچ وجه صلاح و مصلحت نخواهد بود.
این است منطق دانشمندان توجیه گران نظامات اقتصادى رباخوار که ظاهرى فریبنده دارد و درون و باطنى چون سم کشنده.
امّا یک محقّق آزاده، آزاد از وسوسه هاى شیطان قدرتهاى اقتصادى جهانخوار و موج تبلیغات آنها، با یک مطالعه عمیق به این واقعیت پى میبرد که رباخوارى نه فقط در گذشته که در امروز و فردا، وفرداها باعث تراکم خطرناک ثروت در دست گروهى معدود به قیمت و فلاکت و بدبختى اکثریت قاطع جامعه ها مى شود.
هیچ جامه اى نمى تواند ادعا کند که آزاد و خارج از حوزه سلطه قدرتهاى استعمارى است مگر اینکه «ربا» را کلا و جزءاً از نظام اقتصادى خویش حذف کند.
اصولا هر جا رباخوارى است، وابستگى غیر قابل اجتناب خواهد بود!
وضع رباخوارى در جهان امروز نه تنها بهتر از گذشته نیست، بلکه به شکل بسیار خطرناک ترى ظهور کرده چرا که سابقاً افراد پول شخصى خود را به دیگرى مى دادند و سود مى گرفتند، حالا بانکهاى رباخوار پول مردم را به دیگران مى دهد و سودش را بالا مى کشند، و این بدترین نوع ربا است!
حتى گاهى بانکها از یک پول معین چندین بهره مى گیرند بى آنکه اصلو پول از آن خودشان باشد، فى المثل یک نفر یک هزار تومان پول خود را بعنوان حساب جارى به بانک مى سپارد، بانک آن را به دیگرى وام مى دهد و بهره اش را مى گیرد، شخص دوّم با همان پول جنسى را مى خرد، و فروشنده آن وجه را گرفته و در حساب پس انداز خود مى گذارد، بان مجدداً آن را به دیگرى وام مى دهد و براى بار دوّم سودش را مى گیرد، همین طور شخص سوّم و چهارم و ...
و از همین جاست که بانکهاى رباخوار مانند علف هرزه در هر کوى و برزن و کوچه و پس کوچه ظاهر مى شوند و مانند یک غده سرطانى بسرعت گسترش مى یابند.
ما بخواست خدا در بحثهاى آینده نظر اسلام را در مورد ربا و فلسفه هاى هفتگانه تحریم آن که در منابع اسلامى یافته ایم و حدود مفهوم ربا، و طرق ساختگى فرار از ربا را دقیقاً مورد بحث قرار مى دهیم.
در پایان این بحث ذکر این نکته را لازم مى دانیم که تا بانکهاى رباخوار (به هر نام و عنوان) در کشور ما بقى است نمى توانیم ادعا کنیم نظام اقتصادى مملکت ما کاملا اسلامى و انقلابى است.
