براى بدست آوردن مالکیّت خصوصى سه شرط اساسى لازم است: 1ـ کار کردن روى منابع طبیعى خواه از طریق آباد کردن زمین هاى موات، حفر چاه و نشاندن نهال باشد، یا حیازت مباحات، استخراج معادن، تغییر شکل موادّ اوّلیه و در آوردن آنها بصورت هاى مورد نیاز. و طبیعى است که هر گاه هیچ فعّالیتى صورت نگیرد هیچگونه مالکیّتى حاصل نخواهد شد. 2ـ رعایت حقوق دیگران بر منابع طبیعى،به این معنى که اگر استفاده فردى از این منابع موجب ضرر و زیان جامعه گردد، بحکم قانون لاضرر که از قوانین مسلم اسلامى است مى توان جلو او را گرفت، بنابراین، بهره گیرى از منابع تولید براى افراد نامحدود نیست. حکومت اسلامى حق دارد براى جلوگیرى از هرج و مرج با در نظر گرفتن نیازهاى مردم درهر زمان و هر منطقه حدود و ضوابطى براى تملک مواد طبیعى و حتّى حیازت مباحات و تصرّف در نافال قائل گردد، تا نظام اقتصادى جامعه به ویرانى نکشد. 3ـ نفى هر گونه استثمار و هر گونه بهره کشى و تسلّط بر دسترنج دگران، که در اسلام بعنوان اکل ما بباطل آمده، و قرآن خطاب به مؤمنان صریحاً مى گوید: یا ایها الذین آمنوا لاتاکلوا اموالکم بینکم بالباطل الاان تکون تجارة عن تراض منکم (نساء ـ 29).