به گفته «آدام اسمیت» پدر اقتصاد جدید، در این نظام اقتصادى: «هر فردى مى کوشد سرمایه خویش را به نحوى به کار برد که محصول آن بالاترین ارزش را داشته باشد.
به طور کلى این شخص نه قد دارد منافع عموى را افزایش دهد و نه این که مى داند عمل او تا چه حد به منافع عمومى مى افزاید، قصد او فقط حفظ خود و تأمین منافع خویش است و در این امر یک «دست نامرئى»! راهنماى او است، تا هدفى را تعقیب کند که هرگز در خاطر او نبوده! (باز هم دقّت کنید)
این شخص با پیروى از منافع خویش در اکثر اوقات منافع جامعه را نیز تأمین مى کند، حتى مؤثرتر از وقتى که در حقیقت قصد تأمین این منافع را داشته باشد»!
و به این ترتیب آنها عقیده دارند نظام سرمایه دارى خود به خود بسوى منافع جامعه رانده مى شود، و تأمین منافع فردى به تأمین منافع جمعى مى انجامد.
و به گفته بعضى دیگر از علماى اقتصاد این دست نامرئى همان نظام «عرضه و تقاضا» است که سرمایه هاى انسانى و مالى را بطور خودکار از یک رشته اقتصادى که کمتر مورد نیاز جامعه است به رشته دیگرى که مورد نیاز بیشترى است منتقل سازد.
هدف از ذکر مطالب بالا این نیست که بخواهیم پیرامون صحت و فساد این دعاها، و این که یک دست نامرئى یا نظام خودکار واقعاً سیستم اقتصاد به اصطلاح آزاد را بگونه صحیح و مؤثرى بسود همه انسانها بکار مى اندازد، و این که رهبرى نظام عرضه و تقاضا اساساً رهبرى صیح و قابل قبولى است یا نه، بلکه هدف آن است که ماهیت نظام سرمایه دارى و آزادى آنرا از لابلاى این گفته ها درک کنیم، که آنها چگونه پیرامون اقتصاد آزاد مى اندیشند؟!
