بحث در این بود که آیا «ابزار تولید» حق عادلانه اى از درآمد و محصول کار دارد یا نه؟ گروهى آن را انکار مى کنند و دلائلى دارند که دو نمونه آنرا قبلا خواندیم و نارسائى آن را مشاهده کردیم. اکنون بدلائل دیگر آنها گوش فرا دهید:

3ـ سومین دلیل طرفداران عدم تعلّق چیزى از سود به ابزار تولید این بود که این کار موجب بیکارى و کم کارى شده اى از افراد جامعه است چرا که عده اى از افراد کنار مى نشینند و تنها سرمایه هایشان کار مى کند.

امّا آنها که چنین مى گویند، تنها یک زاویه را دیده اند از این نکته غافلند که اگر ما حقّ ابزار را (حتّى بطور عادلانه) انکار کنیم بیکارى و کم کارى دامنه گسترده ترىپیدا مى کند، چرا که بسیارند کسانى که مى توانند با صرفه جوئى در مصرف سرمایهاى گرد آوردند و آن را بصورت دسته جمعى در یک مؤسسه تولید بکار اندازند.

فى المثل گروه زیادى هستند که بصورت معلم و استاد دانشگاه و کارمند در تشکیلات مختلف آموزشى و ادارى بکار تمام وقت مشغولند که با صرفه جوئى در مصرف مى توانند قسمتى از حقوق خود را ذخیره کرده و در مؤسسات تولیدى بکار اندازند، چرا و به چه دلیل ما جلو اینگونه فعالیتهاى مولد را بگیریم.

بعلاوه کار باید در جامعه جنبه همگانى پیدا کند و ارتباط به نیاز و ضرورت براى زندگى نداشته باشد و این مربوط به نوع فرهنگ جامعه است که چگونه کار را ترسیم کند و از آن یک وظیفه و جهاد بسازد، یا یک وسیله آب و نان. به هر حال انکار سهم ابزار امل رکود اقتصادى و فرار از هر گونه سرمایه گذارى بخش خصوصى است و این خود عامل بیکارى و تورم و بالا رفتن مصرف است.