عشق به آزادى از طبیعى ترین و اصیلترین خواسته هاى انسانها است هیچ انسانى را در شرایط طبیعى نمى یابیم که از اسارت و بردگى استقبال کند، وبند و زنجیرها خوش آیندش باشد.
این خواسته فطرى حتى منحصر به انسانها نیست، همه موجودات زنده از اسارت مى گریزند، حیوانات باغ وحش غالباً افسرده یا بیمارند، عمرشان کوتاه و رشدشان کم، و فاقد نشاطند، و گاهى تا سرحد مرگ اعتصاب غذا مى کنند، چرا که آزادى خود را از کف داده اند، هر چند تغذیه کافى و پرستار و نظافت چى و پزشک مخصوص دارند.
به هر حال این عشق داغ، این شعله خاموش نشدنى و جاودانى در همه دلها وجود دارد، حتى گیاهان نیز سهمى از این عشق دارند، آنها نیز فضاى باز براى خود مى طلبند، ریشه هاى درختان در اعماق زمین همواره با موانع آزادى در نبردند و گاه ریشه لطیف گایه، در این راه همانند مته هاى الکتریکى سنگها را سوراخ مى کند و از آنها مى گذرد، همیشه شاخه هاى درختان به سوئى که آزادترند خم مى شوند و تغییر مسیر مى دهند.
این را نیز مى دانیم هر آنچه ریشه اى در عواطف آدمى دارد ریشه اى هم در خرد و منطق دارد، هماهنگى این دو، در تمام زمینه ها که یکى نیروى محرک و دیگرى همچون اهرم است کاملا محسوس مى باشد.
اگر غریزه جنسى، انسان را بسوى جنس مخالف مى کشاند، منطق هم مى گوید براى بقاى نسل آمیزش مشروع ضرورى است.
اگر آتش خشم و غضب به هنگامى که حقوق و منافع انسان به خطر مى افتد شعلهور مى گردد، منطق هم مى گوید براى ادامه حیات واکنش شدید در این لحظات لازم است.
در زمینه عشق به آزادى نیز کاملا این هماهنگى وجود دارد، زیرا در حقیقت «تکامل در همه زمینه ها» که هدف نهائى وجود آدمى است در پرتو آزادى تأمین مى گردند.
استعدادها در یک جو آزاد شکوفان مى گردند.
آمادگیها در پرتو آزادى بارور خواهند شد.
محیط آزاد اندیشه ها را مى پروراند.
خفقان و سلب آزادى با روح انسان همان مى کند که فضاى پر دود و دربسته و پر از گرد و غبار با ریه او، و به این ترتیب شعرى را که «عاطفه» به عنوان (عشق به آزادى) سروده است «خرد» آنرا با یک نثر منطقى تکمیل مى کند!
