با توجّه به آنچه درباره اهمیت کار گفته شد ممکن است این سؤال براى بسیارى مطرح شود که پس چرا پیشوایان دینى امروز به کارهاى تولیدى همچون زراعت و مانند آن نمى پردازند تا الگوى دگران باشند ولى توجّه به این نکته لازم است که احترام فوق العاده اى که اسلام براى کار با دست قائل شده مفهومش این نیست که کارهاى سازنده فکرى همچون تعلیم و تربیت و رهبرى و راهنمائى مردم از ارزش و احترام فوق العاده اى که اسلام براى کار با دست قائل شده مفهومش این نیست که کارهاى سازنده فکرى همچون تعلیم و تربیت و رهبرى و راهنمائى مردم از ارزش و احترام فوق العاده بى بهره اند، تا افراد نا آگاه از این موقعیت استفاده کرد و دانشمندان و استادان دانشگاه و نویسندگان و پیشوایان فکرى مردم را متهم به عدم انجام کار مثبت کنند.
بلکه به عکس هدف اصلى این احترام فوق العاده براى کارگر، این است که هرگز نقش کارگر را در پیشرفت یک جامعه زنده فراموش نکنیم و مقام او را کم نشمریم.
وگرنه پیشوایان فکرى و مربیان یک جامعه قطع نظر از ارزشهاى انسانى، سهم بسیار مهمى در پیشبرد جنبه هاى مادى جامعه نیز دارند، زیرا آنها با پایه ریزى یک مجتمع صالح، دعوت به همبستگى، درستکارى، تعاون مى کنند، و تأثیر غیر مستقیم کوششهاى آنها (همانند تأثیر غیر مستقیم عمل یک طبیب ماهر و دلسوز در افزایش بازده اقتصادى کارگران) قابل انکار نیست.
خیلى روشن است کارگرى که بیمار مى شود نه تنها بازده اقتصادى ندارد بلکه بصورت یک مصرف کننده در مى آید، ولى بر اثر تلاش طبیب سلامت خود را باز یافته قادر بر تولید مى شود آیا مى توانیم به این پزشک یا دانشجوى طب بگوئیم تو عمل مثبتى ندارى و باید حتماً بروى در زمینهاى زراعى کار کنى؟ همچنین دانشمندى که مردم رابه وحدت، درستکارى، تعاون، جدییت در طریق تولید و مبارزه با کم کارى و بیکارى دعوت مى کند گاه بازده عمل جامعه را چندین برابر مى کند.
