پس از بررسى اجمالى روى ریشه مالکیّت از نظر طبیعى و سیر تاریخى به بررسى ریشه مالکیّت از نظر حقوقى در اسلام مى پردازیم: گفتیم قرآن مجید تمام عالم هستى را ملک خدا مى داند ولله ملک السموات و الارض و ما بینهما (سوره مائده، آیه 17) و تعبیر «مال الله» (سوره نور، آیه 33) و «ارض الله» (سوره هود، آیه 64) و «استخلاف» (سوره حدید، آیه 7) همه روشنگر این واقعیت است. بنابراین در همه جا و همه چیز از نظر حقوقى باید اذن و اجازه خدا در نظر گرفته شود چرا که تما خطوط مالکیّت به او منتهى مى گردد. آنچه از مجموعه آیات و روایاتى که در مورد «حیازت» و «مباحات» و «احیاى موات» و «احکام الاجیر» استفاده مى شود اینست که براى رسیدن به نمایندگى خدا در مسأله مالکیّت و یا به تعبیر دیگر مالکیّت قانونى فقهى باید از طریق کار وارد شد. ولى اشتباه نشود که اینکار در دو شکل مى تواند نمایان شود شکل «مستقیم» و «غیر مستقیم».