1ـ پول تنها مى تواند یک وسیله انتقال ارزش باشد نه یک کالاى سودآور که این یک تحریف خطرناک در فلسفه پول است
تحریم ربا قولى است که جملگى ادیان برآنند:
این حقیقت را در دیگر بحثها متذکّر شده ایم که هر گاه چیزى در میان اقوام و ملتهاى مختلف بعنوان یک امر مقدّس وجود داشته باشد لیل بر آن است که یک ریشه فطرى دارد، در مورد رباخوارى تقریباً چنین است (بگذاریم از برنامه هاى رائج دنیاى امروز که بسیارى از فطریات را زیر پا گذارده و به آنها لبخند تمسخر مى زند که این «خودبیگانگى» انسان عصر ما رشته اى است که سر دراز دارد).
روى همین اصل ممنوعیت ربا منحصر به آئین اسلام نیست بلکه ریشه هائى در شرایع و اقوام پیشین نیز داشته است.
مطالعه کتب عهد قدیم (کتب تورات) نشان مى دهد که در کیش یهود و مسیحیت (چون آنها نیز تورات قبول دارند) عملى زشت و نکوهیده بوده است:
در سفر لاوى از اسفار تورات فصل 25 چنین مى خوانیم:
«اگر برادر تو فقیر شده، نزد تو تهى دست شود، او را دستگیرى نما، اگر چه غریب یا مهمان باشد. تا آنکه با تو زندگى بنماید، نقد خود را به او ربا مده و خوراک خود را بمرابحه باو مده».
و در سفر خروج فصل 22 مى خوانیم:
«اگر نقدى به یکى از قوم من که در نزد تو فقیر است قرض بدهى مثل تقاضا کننده مباش و ربا بر وى مگذارى»!
از تاریخ عمومى ویل دورانت بر مى آید که رباخوارى در میان ایرانیان قدیم رائج نبوده ولى باز پس دادن وام را واجب و مقدس مى شمردند.
هندیان نیز طبق تواریخ موجود پول خود را به ربا نمى دادند.
از ضرب المثل معروف چینى: «دزدان عمده صرافى مى کنند»! نیز استفاده مى شود که رباخوارى در چین کهن عملى مذموم بوده است.
این هماهنگى اقوام و ادیان در این مسأله عجیب نیست چرا که رباخوارى در حقیقت یک نوع سرقت بیشرمانه در لباس معامله و حتى گاهى در لباس «کمک» است! و چه کسى پیدا مى شود که با تمام وجود و عواطفش از چنین «سرقت» متنفّر و بیزار نباشد؟!
