یک نگاه اجمالى به اصول چهارگانه فوق نشان مى دهد که همگى بازگشت به یک اصل مى کنند و آن مسأله «فردگرائى» و «آزادیهاى فردى» یعنى لیبرالیسم در یک مقیاس نامحدود است.
آنها در حقیقت براى اثبات این اصول روى اصل «آزادى» و «نیروهاى طبیعى انسان» تکیه مى کنند و مى گویند:
انسان آزاد آفریده شده و باید آزاد بماند.
آزاد تولید کند.
آزاد بهره کشى کند.
و آزاد مصرف کند.
و به همین دلیل شعار آزادى و دنیاى آزاد (البته با مفهومى که آنها از این کلمه مى فهمند نه آزادى به مفهوم واقعیش) به عنوان مهمترین شعار بر سراسر زندگى آنان حکومت مى کند، و چنانکه خواهیم دید تمام ناکامیها و تضادهاى آنها نیز از آزادى کاذب (با همین مفهوم ویژه) سرچشمه مى گیرد.
اگر آنها مالکیّت فردى را به شکل نامحدودش پذیرفته اند به خاطر تکیه روى همین آزادى است.
اگر بهره کشى و تولید را به هر شکل و کیفیت مجاز مى دانند در پرتو همین نوع آزادى است.
و اگر آزادى مصرف تا سرحد وصیت کردن براى حیوانات دست آموز (همانند سگها و گربه ها) و اختصاص دادن میلیونها ثروت به آنها در کشورهایشان قانونى است جلوه اى از همین اصل کلى آزادى مى باشد!.
طرفداران اقتصاد کاپیتالیستى معتقدند که سیستم «اقتصاد آزاد» یا به تعبیر دیگرشان «سرمایه دارى در شرایط رقابت آزاد» خود به خود و بطور خودکار مشکلات اقتصادى را بطرز عجیبى حل مى کند.
آنها مى گویند: «در اقتصاد آزاد هیچ فرد یا مؤسسه اى به تنهائى با سه مسأله اساسى اقتصاد، یعنى «چه چیز؟» و «چگونه» و «براى چه کس»، سر و کار ندارد، این حقیقتاً جالب است ...
بلکه در این یسیتم نظمى خاص و خودکار وجود دارد، و بدون این که خودش واقف باشد پیچیده ترین مسائل قابل تصور را که متضمن هزاران تغییر و هزاران ارتباط است حل مى کند»
