ریاضعلى: ولى از آن همه مدیحه سرایى هایى که برخى صوفیان براى ائمّه کرده اند نباید چشم پوشید.
ادیب زاده: بعد از آنکه محى الدّین مى گوید رافضى ها، یعنى شیعه، در عالم مکاشفه به صورت خوک هستند و شاه نعمت اللّه، شیعه را به اصطلاح سنّى ها رافضى مى خوانَد و مى گوید: رافضى کیست، دشمن بوبکر! و مولوى هم به همان اصطلاح مى گوید:
رافضى انگشت بر دندان گرفت *** چون على را با عمر آمیختند
نام ائمّه بردن دلیل تشیّع چنین کسانى نخواهد بود.
آقاى فاضل: از این گذشته، بسیارى از اهل سنّت مانند ابن صبّاغ مالکى و دیگر مورّخان در عین اینکه به تسنّن خود اعتراف دارند پاى انصاف را به میان نهاده و خیلى بهتر از رجال طریقت از عهده مدایح نگارى على(علیه السلام) و اولاد او برآمده اند.
چرا راه دور برویم وقتى دانشمند روشنفکر مسیحى دکتر جورج جورداق بیروتى با آن روح آزاد حدود دو هزار صفحه کتاب در مناقب و مکارم على(علیه السلام) بنگارد، دیگر نباید توقّع داشت یک مسلمان به نام على(علیه السلام) که مى رسد از فضایل درخشانش چشم بپوشد. اصولا آفتاب را انکار کردن دلیل نابینایى است. به هر حال تصدیق فضایل ائمّه مطلبى است و تشیّع مطلبى دیگر. همه مى دانیم که ابوبکر و عمر منکر بسیارى از مقامات على نبودند. وانگهى بسیارى از مدّاحى هایى که صوفیان براى على(علیه السلام)و اولادش کرده اند، خود ائمّه قبول ندارند; مانند این شعر مولوى:
چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم *** از روى یقین در همه موجود على بود
آخر کجا على(علیه السلام) در همه موجودات نمایان است که مولوى مى گوید؟ این حرف متّکى به «وحدت وجود و اتّحاد و حلول» است که بعداً خواهیم گفت. روى این نظریّه همه چیز یکى است و لذا مولوى آخر همین غزل گفته:
سر دو جهان جمله زپیدا و زپنهان *** شمس الحق تبریز که بنمود على بود
و در جاى دیگر على را با عمر درمى آمیزد و مى گوید:
باز شیرى با شکر آمیختند *** عاشقان با یکدیگر آمیختند
رافضى انگشت بر دندان گرفت *** چون على را با عمر آمیختند
ما نمى دانیم چرا صوفیان تاکنون توجّهى به این حقایق نکرده اند؟