آقاى فاضل: اوّلا اسلام براى جلوگیرى از توسعه شهوات و تهذیب نفس و توجّه به خدا و پرهیز از گناه و اداى وظیفه بندگى، از راه عبادت توصیه ها کرده و علاوه بر واجبات، دستور عبادات استحبابى از قبیل تهجّد، شب زنده دارى و... داده است. از سویى به تقوا و پرهیز از گناه و مجاهده با نفس سفارش و متخلّفین از قانون شرع را به سخت ترین عقوبت ها تهدید کرده است. تهذیب نفس این نیست که آدمى حلال خدا را حرام کرده، از خواب و خوراک و استراحت خوددارى کند، سلامتى را از جسم بگیرد، عائله خود را در مشقّت بیندازد، آبرو و حیثیّت خود را بر باد دهد و نام این کار را تازیانه سلوک بگذارد.
ثانیاً اگر کسى از خلق و اجتماع گریزان شده و در گوشه اى از بیابان ها، یا زاویه خانقاه، عمر خود را به (هوهو) گفتن و چلّه نشینى و ریاضت غلط صرف کرد نه تنها کار باارزشى نکرده، بلکه علیه نوامیس اجتماع قیام کرده است. مرد خدا آن است که در عین اینکه مقدّمات سعادتمندى خود را از راه اداى وظایف دینى فراهم مى سازد، از لوازم حیات بهره مند شود. با خلق به نیکى معاشرت کند، عضو مسؤول و فعّال و منشأ خیر اجتماع باشد. این بود نظر اسلام نسبت به امور دنیوى. اینجاست که مى گوییم راه تهذیب نفس و تأمین سعادت جاودانى را رهبران اسلام کاملا روشن کرده اند، ولى متصوّفه در راه تهذیب نفس از راهبان نصارى و بیشتر از جوکیان و مرتاضان هندى درس گرفته، در نتیجه در سنگلاخ هاى این انحرافات عجیب گرفتار شدند.