اینجا درویش ریاضعلى لب به سخن گشود و گفت: اینها درست است، امّا اقطاب ما مى گویند ما نائب دوازده امامیم، علوم ما سینه به سینه از پیامبر و امام رسیده و دیگران باید مطیع ما باشند
و حتّى مجتهد اگر علاّمه دهر باشد باید از قطب پیروى کند.(1)بنابراین، مسأله تقلید به این معنى که گفتید در نظر بسیارى از صوفیان نامفهوم است. اگرچه گاهى رساله مجتهدان در بین بعضى فرق صوفیان یافت مى شود، حقیقت این است که از روى تقیّه و حفظ ظاهر است، یا تا مدّتى است که سالک در مراحل اوّلیّه و پایبند آداب شرع است، امّا وقتى در جادّه طریقت افتاد لازم است پایبند آداب طریقت باشد... .
آقاى فاضل: همان طور که گفتیم وظیفه ما در زمان غیبت امام زمان(عج) مراجعه به فقها و مجتهدان عظام است و این حقیقت، صریح روایات ائمّه معصومین(علیهم السلام) است، زیرا مجتهدین اند که از آیات و روایات و قواعد شریعت، جزئیّات احکام را استخراج کرده و بى کمو کاست در اختیار ما مى گذارند و راهى از این نزدیک تر به سوى احکام دینیّه براى ما باز نیست، امّا کسانى که چندان پایبند اخبار و آثار ائمّه نیستند و هر جا فتوایشان بر خلاف اصول مسلّم شرع درآمد فوراً به «علوم سینه به سینه» چنگ مى زنند و آن را گریزگاه اعتراضات متشرّعه قرار مى دهند هیچ دلیلى براى این ادّعا ندارند، بى شک اگر مطلب چنین بود که این آقایان مى گویند، باید
ائمّه به ما دستور مى دادند که مثلا به مدّعیان «علوم سینه به سینه» مراجعه کنیم، در صورتى که روایات هیچ بویى از این معنى نمى دهد. باز اشتباه نشود تقلید که مى گوییم به همان معنا که خود ائمّه(علیهم السلام) گفته اند که «هرگاه دست مردم به دامن امام وقت نمى رسد باید رجوع کنند به علمایى که روایات ما را نقل مى نمایند، اهل فهم و درایت مى باشند، نگهدار دین خود بوده و با هواى نفس مبارزه مى کنند و در فرمانبردارى اوامر رهبرانشان مى کوشند».(2)
یعنى فقط دانشمندان دیندار واقعى لایق رهبرى امّت اند و بر ما واجب است از آنان پیروى و تقلید کنیم. این است معناى تقلید به نظر شیعه، امّا تقلید به معنى پیروى بى قیدو شرط از هر کس که کوس پیشوایى زد و خضوع در برابر هر نااهلى، همان تقلید مذموم و مستوجب دو صد لعنت و بلکه هزاران لعنت است.

(1). استوارنامه، ص 96.
(2). مضمون روایت معروف که در کتاب هاى حدیث درج شده و یکى از مستندات تقلید است.