ادیب زاده رو به آقاى فاضل کرد و گفت: این آقا همان جوان محصّلى هستند که مى گفتم... امروز به منظور گفتوگو و سؤالات لازم به اینجا آمدند.
جوان محصّل: خیلى خوشوقتم اگر بتوانم از این مهد دانش بهره اى بگیرم. راستى بیش از هر چیز محیط این کتابخانه توجّه مرا جلب کرد. کدام محیط از این بهتر که صدها گوینده صامت، بى غرض و تعصّب، از هر باب با آدمى سخن بگویند. انسان این کتاب ها را بخواند و از معارف و علوم و سرگذشت ملّت ها و... آگاه شود، قضاوت کند، عبرت بگیرد و درس زندگى بیاموزد.
آقاى فاضل: ازاین رو گفته اند «الکِتابُ خَیرُ جَلیس وَخَیرُ اَنیس» اگر آدمى با این همنشین همراز شد، براى راه سعادت خود و دیگران چراغى ساخته که هرگز خاموشى ندارد. خداوند «قلم و نگارش» را در اختیار آدمى نهاد، تا بدین وسیله میراث انبیا که علم و حکمت است براى نسل هاى آینده بشر جاوید بماند. براى اهمّیّت این معنى همین بس که اوّل سوره اى که بر پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)نازل شد اهمّیّت تعلیم و خواندن و نوشتن را بیان فرمود.(1)
در جاى دیگر خداوند به قلم و آنچه به آن مى نویسند سوگند یاد کرده و این خود رمز اهمّیّت قلم و نگارش است.(2)

(1). سوره علق، آیه 3 و 4.
(2). سوره قلم، آیه 1.