محیط کتابخانه سراسر سکوت است و جز صیت شهپر عقاب تفکّر ندایى به گوش جان نمى رسید، عقابى که پر و بال مى گشاید، اوج مى گیرد و فضاى بى انتهاى وجود را عرصه جولان قرار مى دهد، دور مى زند و برمى گردد و باز از سر مى گیرد، دوباره خود را در جاى اوّل مى بیند، فرود مى آید، مأیوس بر بام طبیعت مى نشیند، امّا آرام نیست، در عرصات طبیعى چرخ مى زند، جز اسرار و رموز خیره کننده در این گاهواره نمى بیند، آن گاه به خود مى آید و از خود مى پرسد کیست آن که این همه زیبایى را به
این خاکدان بخشیده؟ حتماً بخشنده آن، خود خزاین آن را دارد که پرتو کم رنگى از آن را در دیده تنگ ما مشتعل ساخته، پس هر جمالى در اسطرلاب هستى پرداخته اوست و هر بهایى پرتویى از بهاى او.
اوست که با دست قدرت، گریبان طبیعت را چاک زده و از زبده موجودات مجموعه زیبایى را ساخته، عالى ترین مرتبه آن را در آیینه وجود انسانى منعکس کرده، عقل دانش را همجوار او قرار داده، عقل و دانشى که اوّل پرتو فیض پروردگارند و از خورشید و هر موجود دیگرى برتر و بالاترند «پس جمال انسانى خجسته حُسن و جمال است» این مزیّت از آن آدمى طفیل همان عقل و دانش است اگر نه این بود نقّاشان هم صورت انسانى رسم مى کنند، پس چرا آن فروغ و بها را ندارد؟