پس اگر قرآن کتاب ما و شماست چه معنى دارد با عذرهاى بدتر از گناه از آن آفتاب هدایت چشم پوشیده، این قدر به غزلخوانى و اغانى و ذوقیّات بپردازیم؟ خداوند فرمود: «ما شعر به پیامبر نیاموختیم و لایق او نیست که شاعر باشد»(1) زیرا «شاعران کسانى اند که گمراهان از آنان پیروى مى کنند»، به این علّت که «سخنانى مى گویند که به آنها عمل نمى کنند».(2) همه اش لاف مى زنند، سخن مى سرایند، غزل مى بافند و آب و تاب مى دهند.
گفت: مى خواهید از شعر و شاعرى مذمّت کنید، در حالى که پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «إنَّ مِنَ الشِّعرِ لَحِکمَة; بعضى شعرها اندرز حکیمانه مى دهد».(3)
گفتم: این درست است من هم نمى گویم به کلّى طومار شعر را باید پیچید، بلکه مى گویم شما آن قدر به شعر چسبیده اید که همه چیز و حتّى عبادتتان شده شعر و ذوق. از مىو مطرب و زلف و ابرو دم مى زنید و غنچه دهان دلبران و مغبچگان را اندازه مى گیرید، کتاب هاى شعر و غزل را به سینه مى چسبانید و مى بوسید و به چشم مى گذارید، اى کاش نصف این احترام را به قرآن که وحى پروردگار است مى گذاشتید که فرداى قیامت در پیشگاه عدل الهى سرافکنده نباشید، ولى شما شعر مى خواهید و قرآن کتاب شعر و ذوق نیست.
مى گوییم: اگر در گفته اقطاب و شاعران اشتباهى دیدید ـ چنانکه زیاد مى بینید ـ بیایید و منصفانه اقرار کنید و اگر سخنان پسندیده آنها را پذیرفتید ـ چنانکه هر کس مى پذیرد ـ سخنان انحرافى شان را انحرافى بدانید تا به تشخیص شما آفرین بگویند.
سخن که به اینجا رسید به ایستگاه رسیدیم، او رفت و من پیاده شدم، یکى از مریدانش که با من پیاده مى شد و به دهات اطراف شهر مى رفت، نزد من آمد و اجمالا از تزلزل ناگهانى در مرام خود مرا آگاه کرد و گفت: روزى را وعده کنیم به شهر بیاید و کسب اطّلاع بیشترى درباره مرام خود کند و جمعه آینده وعده اوست.

(1). سوره یس، آیه 69.
(2). سوره شعراء، آیه 224 و 226.
(3). الفقیه، ج 4، ص 379.