اینجا ادیب زاده آه سردى کشید و گفت: ولى هزار بار افسوس که بسیارى مردم از روى همین تقلید، یعنى تقلید کورکورانه از جادّه حقیقت منحرف و در وادى گمراهى سرگردان شدند. اینان دیو را از فرشته نشناخته، بارکش غول پیکر بیابان گشته اند. «سرسپرده شیطان شدند و تصوّر کردند در جادّه هدایت اند» (اتَّخَذُوا الشَّیَاطِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَیَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ).(1)
جوان محصّل: و راستى هم جاى افسوس است، ما مردمى که آن معارف عالى را در جهان فرهنگ و دانش داریم، چرا باید هنوز دست گدایى مان پیش دیگران دراز باشد؟
ما که داریم چمن هاى گل و لاله و سرو *** به دمن ها گل خرزهره چرا بوى کنیم؟
آیا گناه ما جز بى خبرى از فرهنگ اسلامى چیز دیگرى است؟ من جوانانى را مى شناسم که پس از سالیان دراز که در پى تحصیل بوده اند درست با یک فرد نامسلمان از نظر نداشتن اطّلاعات دینى مساویند. همین فقر اخلاقى و فرهنگى است که باعث آن همه انحراف ها، فساد اخلاق ها، تفرقه ها و هم پیاله شدن با هر گروه شده، نوعاً جوانان ما از دانش و فرهنگ تنها داستان ها و ترانه هاى عشقى و یک مشت اطّلاعات وقت تلف کن به یاد دارند و بس. اصولا عادت ندارند قدرى حوصله به خرج داده و از مطالب اخلاقى و دینى که به نفع دین و دنیایشان است استفاده کنند. پس اینکه گفتید تقلید کورکورانه و دورى از فرهنگ اسلامى هستى ما را بر باد فنا داده، حقیقتى است که ما عملا مى بینیم... .

 (1). سوره اعراف، آیه 30.