در این بحث به عنوان نمونه به پنج صورت عمده آن اشاره مى شود، و دیدگاه شرع را پیرامون آنها بیان مى کنیم :

   1 ـ هرگاه زن نابارور است، ولى مرد عقیم نیست، نطفه شوهر را گرفته، و در خارج از رحم با تخمک زن بیگانه اى ترکیب نموده، سپس به رحم زوجه نابارورش منتقل مى کنند.

   2 ـ چنانچه زن بارور بوده و مرد نابارور باشد، تخمک زن را گرفته، و در خارج از رحم با نطفه مرد بیگانه اى ترکیب نموده، سپس در رحم همان زن کشت مى نمایند.

   3 ـ هرگاه هیچ یک از زن و شوهر بارور نباشند، نطفه و تخمک زن و مرد بیگانه اى را گرفته، و پس از ترکیب، جنین حاصل را به رحم آن زن نابارور منتقل مى کنند.

   4 ـ در صورتى که زن و شوهر هر دو بارور باشند، و اشکالى در نطفه و تخمک آنها نباشد، ولى رحم زن قدرت نگهدارى جنین را نداشته باشد، نطفه آنها را گرفته، و در خارج رحم ترکیب نموده، و جنین حاصل را در رحم زن دیگرى که رحمش قادر بر نگهدارى جنین باشد، قرار مى دهند.

   5 ـ هرگاه زن و شوهر عقیم نباشند، و رحم زوجه هم قادر بر نگهدارى جنین باشد، ولى نطفه آنها در آغاز ضعیف بوده، و به صورت طبیعى حاملگى رخ ندهد، متخصّصین نطفه آن دو را گرفته، و در خارج از رحم ترکیب نموده، و آن را در رحم مصنوعى قرار داده، و به تقویت آن مى پردازند، و پس از اطمینان از تقویت، آن را به رحم زوجه باز مى گردانند.

   صورتهاى پنج گانه فوق مشکل بسیارى از زوجهاى نابارور را حل مى کند. ولى آیا از دیدگاه شرع، این نوع تلقیح مجاز است ؟