به اعتقاد ما باید در این مسأله قائل به تفصیل شد; تفصیل بین اسباب اختیارى و غیر اختیارى. هرگاه روزه اش را عمداً افطار کند، و سپس عذر غیر اختیارى، مثل حیض و نفاس و مرض و مانند آن، به وجود آمد کفّاره اى بر او نیست.
امّا اگر افطار کرد، سپس به اختیار خودش کارى کند که کفّاره از بین برود، مثل این که به مسافرت برود، بعید است کفّاره ساقط شود، چرا که ادلّه افطار در ماه رمضان شامل حال او مى شود. به علاوه اگر چنین راهى براى سقوط کفّاره وجود داشت، مناسب بود در روایات تذکّر داده شود، و نیز جایز نبود شخص روزه خوار را به مجرّد مشاهده روزه خوردن تعزیر کرد، در حالى که جواز تعزیر از روایات استفاده مى شود.
پروردگارا ! توفیق شناخت احکام دینت را به ما عنایت فرما، و مارا در راه شناخت چاره جویى هاى مشروع از حیله هاى نامشروع رهنمون باش.